Can Do weekend Nationaal MS-fonds

Na ruim een half jaar uitgekeken te hebben naar het Can Do weekend, was het nu eindelijk zo ver. Ik had al een aantal verschillende mensen gesproken bij het MS-fonds die in het verleden al deelgenomen hadden aan het weekend. Ik wist al dat er flink geprovoceerd werd en dat het een pittig programma zou zijn.

We startten vrijdagochtend om 11 uur het programma met een voorstelrondje. We waren met 18 deelnemers. In de middag werden de partners in een andere groep geplaatst en had je eerst een sessie om je doelstelling voor het weekend te formuleren. Hier kwam ik tijdens de sessie niet uit, omdat ik een enorme weerstand ontwikkelde tegen de provocerende termen: slachtoffer, geen ruggengraat, weekdier en charmeur. Deze werden gebruikt om mijn gevoelige punten vanuit een ander perspectief te bekijken, maar dat kon ik in de sessie niet. Met een rotgevoel en verdrietig sloot ik de sessie af. Gelukkig even bijkomen tijdens de pauze en er ook even met mijn vriend over gepraat. Onze volgende sessie was beweging. Dit was leuk om te doen, al werd ik hier door de coach aangesproken op mijn houding, doordat ik ging zitten als mijn been begon te verkrampen of ging doorzakken. Hij vertelde mij dat deze verschijnselen de MS niet konden verergeren. Wederom veroorzaakte dit een onrustig gevoel bij mij. Ik leefde juist volgens de adviezen die ik tijdens mijn revalidatie gekregen had. Gelukkig waren we na het heerlijke diner vrij, zodat ik alles een beetje kon verwerken.

Zaterdagochtend startte het programma om 7.30 met een boswandeling van een half uur. Ik besloot deze te wandelen en dat ging best goed. Na het ontbijt werd er verder gewerkt aan de doelstellingen van de deelnemers. Ik kwam uit op de doelstelling: Ik laat meer van mij horen. In mijn normale leven kan ik mij helemaal niet vinden in deze doelstelling, want ben ik altijd wel goed aanwezig. Echter in zo’n grote groep ben ik vaak wat meer afwachtend. We hadden hierna het enige medische onderdeel van het weekend -De carrousel-, waarbij je gericht vragen kon stellen aan de psychiater, verpleegkundig specialist, fysiotherapeut en neuroloog. Ik had voor iedereen een gerichte vraag vooraf opgeschreven en deze zijn allemaal beantwoord, waardoor ik direct een stuk meer aanknopingspunten heb voor de toekomst. Ik had geen goed gevoel bij mijn huidige neuroloog en weet nu wie erg actief is in Rotterdam op het gebied van MS. Ook durf ik mijn grenzen met sporten meer op te zoeken, terwijl de verschillende therapeuten hier in de revalidatie juist erg voorzichtig mee waren. In de middag volgde ik een sessie ‘lijf’ waarbij we op een tandem heerlijk door de bossen van Beekbergen gefietst hebben. Erna had ik ook nog een sessie ‘gevoel’ en een sessie ‘ontspanning door inspanning’, waarbij we gingen zwemmen. Ik had nog nooit zoveel activiteiten op 1 dag gedaan sinds mijn laatste schub. Na het diner gelijk mijn bed ingedoken. Ik was helemaal kapot, maar wel trots op mezelf.

Zondag startten we net als de dag ervoor met een boswandeling van een half uur. Vandaag had ik als eerste gekozen voor een sessie ‘gevoel’, want daarbij waren we gisteren nog niet uitgepraat, vervolgens een sessie ‘lijf’ en als afsluiting een sessie ‘leven’. De tijd vloog voorbij en na drie uur was de plenaire eindevaluatie van ons Can do weekend. Ik kon hier aangeven dat ik het vrijdag helemaal niet meer zag zitten, maar dat ik zaterdag en zondag als erg opbouwend ervaren had. Ik had weer nieuwe punten aangereikt gekregen om na het weekend mee aan de slag te gaan.

Ik ga heel hard oefenen om meer en beter te kunnen lopen en heb voorzichtig nog de hoop dat ik dan de rolstoel nog maar nauwelijks nodig heb. Ik ga overstappen naar een andere neuroloog en heb geleerd dat je echt je eigen weg moet bepalen en veel moet vragen en aangeven. Ook ga ik Omega 3 en vitamine D (in hoge dosering) slikken.