In de war

Na een vermoeiende ms-nacht waarin ik meerdere keren bezweet en met koorts wakker werd, was ik niet in staat om te werken. Ik was zo moe. Gauw even ontbeten en daarna weer in bed gedoken tot 10:30 uur. Poging twee om te beginnen aan de dag. Langzaam opstarten met een aflevering “The Good Wife” op Netflix, lunch en douchen. Werd ik gebeld door de apotheker uit Pijnacker voor een uitnodiging voor een stage. De laatste keer dat we contact hadden over een stage was ruim een maand geleden. In de tussentijd ben ik wel gaan twijfelen of de apotheek nu de juiste werkomgeving is met veel staan en lopen. Zeker nu mijn lijf de laatste twee weken weer wat minder is. Ik heb aangegeven alleen stage te willen lopen, als er daarna een mogelijkheid voor een baan in zat. Hier moest de apotheker weer over nadenken en hij belt me nog terug. Meteen hierna begon ik weer te twijfelen. Wil/kan ik bij mijn huidige werkgever blijven? Heb ik de apotheker nu afgeschrikt? Moet ik zoeken naar een middenweg door 1 middag per week stage te gaan lopen? Ik heb geen idee waar ik nu goed aan doe. Volgende week heb ik weer een gesprek op het werk, dus daar ga ik ook vragen hoe mijn toekomstmogelijkheden er bij hen nu uit zien. Hopelijk krijg ik daar een antwoord op en geeft dat wat meer rust. Met het uitreiken van mijn nieuwjaarsgeschenk kreeg ik van mijn baas de woorden dat hij hoopte dat ik nog lang bij het bedrijf bleef, zodat hij voor me kon zorgen.

Nu de koorts gezakt was, kon ik nog wat huishoudelijke dingen doen voordat ik naar de terugkomsessie van de mindfulness training van het nationaal MS-fonds ging. Het was erg leuk om iedereen weer te zien, nadat mijn laatste sessie op 22 november was. In de tussentijd heb ik weinig gemediteerd, maar voer ik wel mijn doucheritueel met volle aandacht uit zonder de radio. Dit geldt ook voor autorijden zonder de radio. Hierdoor ben ik meer ontspannen en kost het tegelijkertijd minder energie. We hadden een erg pittige meditatie, waarbij je naar je gevoel moest gaan. Het gevoel wat bij mij het sterkst opkwam was het gevoel van wanhoop, want welk pad wil ik nu gaan bewandelen qua werk, gezondheid, kinderwens, reizen etc. Heb ik hierbij nog extra hulp nodig van bijv. een psycholoog of red ik mij op de huidige wijze ook best goed? Ik kon ook niet voorkomen, dat bij de nabespreking de tranen langzaam over mijn wangen liepen. Gelukkig hebben we een fijne groep en trainers, waardoor ik mij na de schaamte ook wel opgelucht voelde.
Helaas was dit de laatste sessie, maar we hebben met een z’n drieën besloten de mogelijkheid van een vervolgtraining, waarbij we 1 x per 2 weken of 1 x per maand weer bij elkaar komen, verder te onderzoeken. Ook bekijken we nog in welke vorm we dit willen.