Ik ben gereformeerd opgevoed, maar ga sinds mijn 18de niet meer naar de kerk. Ik vond er te weinig antwoorden en had tijdens mijn laatste catechisatie met de dominee een vervelende discussie. De discussie ging over het punt, dat als je maar hard genoeg bidt, er bijzondere dingen kunnen gebeuren. Er was bij ons in de gemeente net een jong meisje aan kanker overleden en hier was wekelijks in de kerk voor gebeden, dus dit klopte in mijn ogen totaal niet met de mening van de dominee.
Ik ga nu alleen nog met bijzondere gebeurtenissen zoals trouwerijen, begrafenissen en het dopen van nichtje & neefje. Dit keer was het thema van de preek vertrouwen. De dominee vertelde, dat als er iets ergs in je leven gebeurde -bijvoorbeeld als je ziek bent- dat er dan andere dingen voor in de plaats komen, zoals een arm om je heen, steun van iemand die je niet verwacht enz. Ik had het hier erg moeilijk mee en de tranen liepen over mijn wangen. Natuurlijk zijn er veel mensen om mij heen die van mij houden en mij steunen, maar dat weegt niet op tegen alle beperkingen die ik ervaar. Ik verlang soms zo erg naar mijn leven voor mijn heftige schub. Ik heb me door de kerkdienst heen geworsteld, maar het duurde nog wel even voordat ik het nare gevoel van mij af kon zetten.
Ik kan me je tranen wel voorstellen