Vanmorgen had ik al een prettig gesprek op mijn werk gehad, waardoor er al een gedeelte van mijn spanning weggezakt was. Ik had een lijstje met vragen gemaakt. Het gesprek begon heel makkelijk, want ik kreeg meteen te horen dat ik 80-100% afgekeurd ben. Erna kwamen we meteen aan bij mijn volgende vraag. Ik was in 2014 (een jaar voor mijn diagnose in 2015) van 40 naar 28 uur gegaan, omdat ik vanwege vermoeidheid 40 uur werken niet meer volhield. De arbeidsdeskundige vond dit een logische redenatie. Wel moet de verzekeringsarts gaan bepalen of er sprake is van een ‘medische afzakker’ (zo heet dit). Als dit wordt toegekend, zal mijn uitkering op 40 uur gebaseerd worden i.p.v. de 28 uur van mijn huidige contract. Dit scheelt toch veel geld elke maand, dus we zijn flink aan het duimen.
Verder ben ik wel erg blij dat ik geen sollicitatieplicht meer heb. Ik vond het tweede spoor traject zo demotiverend en vacatures voor 6 uur per week zijn niet te vinden. Aan de andere kant was ik erg verdrietig. Mijn carrière was al wel voorbij nu ik nog zo weinig werk, maar nu voelde het wel heel erg definitief. Ik mag naast mijn uitkering nog wel blijven werken. Eénderde van mijn verdiensten mag ik zelf houden en de rest wordt ingehouden op mijn uitkering. Mocht het werken toch teveel van mij vergen, kan ik er gewoon mee stoppen.
Het is moeilijk om te overzien, of het werken straks haalbaar is, nadat ons dochtertje geboren is (uitgerekend 29-09-2017). Dit maakt het maken van een keuze wel erg lastig. Ik zou het liefst de beslissing pas rond eind oktober maken, als ik wat meer weet hoe ons leven er dan uit ziet en welk effect het heeft op mijn gezondheid. Eens kijken of mijn bedrijf dat een optie vindt.
Wel spannend allemaal. Inderdaad dingen waar je goed over na moet denken
Wij duimen mee voor geboorte dochter, terechte uitkering op basis van volle baan en wellicht later weer een aantal uren werk.