Ik keek al erg uit naar mijn zwangerschapsverlof. Niet dat ik veel lichamelijke klachten heb, maar omdat ik veel nachten tussen 4 en 6 uur wakker lig. Dan moet ik plassen en als ik niet snel genoeg weer in slaap val, krijg ik honger of word ik afgeleid door onze kleine meid die begint te bewegen. Daardoor kom ik op een dag wat uurtjes slaap tekort en hierdoor krijgen de hormonen soms de overhand en word ik emotioneel om niets.
Ik had het de eerste twee dagen van mijn verlof erg moeilijk om mijn draai te vinden. Ik wilde starten met het wassen van alle babykleertjes, maar vond het moeilijk om eraan te beginnen. Waarom? Geen idee. Inmiddels zijn er vier wasjes verwerkt met nog eentje te gaan, dus het einde is in zicht.
Sommige mensen begrepen niet zo goed, waarom ik uitkeek naar mijn verlof, omdat ik maar twee keer per week drie uur werk. Ik zag het anders. Ik kreeg er weer twee dagen bij, die ik zelf in kon delen. Zeker nu ik vaak alleen ’s morgens iets kan doen, omdat de middag bijna helemaal voorbij gaat door mijn middagdutje.
Ook ben ik gestopt met het sporten bij de fysiotherapie, zo’n vijf weken voor mijn uitgerekende datum. Ik kon steeds minder oefeningen doen en probeer nu weer samen met mijn vriend wat meer te wandelen en pak weer vaker de fiets. Toch maar in beweging blijven, want ben bang dat ik straks na de bevalling qua lopen anders wel heel erg achteruit ga.
Succes met de laatste loodjes 🍀