Om half negen wakker worden, het raam open zetten en een strak blauwe lucht zien. Dat kan bij ons nogal eens het recept zijn voor een wandeling in het Berge Bos. Ik was twee weken geleden met een vriendin nog geweest en benieuwd of ik dezelfde afstand nog zou halen met tussenstop bij het paviljoen. Het was nog lekker rustig en na een paar keer een pijnscheut van een zenuwafklemming in mijn been gehad te hebben (door mijn zwangerschap), liep il nog redelijk soepel. De tussenstop was hard nodig, maar het was een heerlijke wandeling.
Rond 11:00 uur was ik zo moe, dat ik eigenlijk mijn bed alweer in wilde. Dit vind ik op zo’n moment erg moeilijk, terwijl mijn vriend het juist aanmoedigd om mijn rust te pakken. Meestal luister ik wel naar hem, dus ik heb een drie uur durende middagrust gehad. Hierdoor was ik weer voldoende opgeladen om aan het einde van de middag nog naar mijn schoonmoeder te gaan om te kaarten (duizenden) en te eten.
