Wat zijn emoties toch lastig. Ik ben altijd meer een denker geweest dan een voeler, maar momenteel staan alle luiken open. Ik huil snel, soms van geluk, dan weer van verdriet. Wat staat ons leven op z’n kop met ons kleine meisje erbij. Ik voel me soms enorm te kort schieten, vooral naar mijn vriend, doordat ik ’s nachts nauwelijks voor ons meisje kan zorgen. En lukt dat nou niet door de MS of hebben alle beginnende moeders hier last van…
Gelukkig kan ik er ook heerlijk van genieten en kan ik sinds kort soms alleen de deur even uit voor een massage of vanavond eten met een vriendin. De eerste weken was boodschappen doen al een uitje. Ik lig ’s avonds nog wel steeds voor negen uur op bed en dan is de accu ook echt helemaal leeg.
Met behulp van mijn moeder woensdag ook nog even in Zoetermeer wezen shoppen. Dit lukt dan maar een uurtje, maar doordat mijn moeder dan de kinderwagen in en uit de auto haalt, scheelt dat enorm veel energie. Natuurlijk was ik hierna helemaal kapot en kon ik gelijk mijn bed weer in, maar ik had het mooi gedaan. Mijn moeder helpt elke woensdag en soms ook nog op maandag of vrijdag.
Ook mijn schoonmoeder springt bij waar ze kan. Ze is al twee keer blijven slapen, zodat mijn vriend een nachtje door kan slapen en elke dinsdag helpt ze mij. Ik zou niet weten wat we deze beginmaanden zonder onze moeders zouden moeten.
