Ik ben altijd gewend geweest om van doel naar doel te leven. Op de terugweg van vakantie in de auto, beklaagde ik bij mijn vriend dat ik dit nu wel mis. Geen grote reizen, geen belangrijke gebeurtenissen op werk meer, alleen de herfstvakantie nog in het vooruitzicht.
Ik noemde zelfs het woord consolideren als voorbeeld en een kabbelend riviertje. Op zich is daar helemaal niets mis mee, maar ik moet er soms nog aan wennen. Bijna altijd ben ik tevreden met mijn leven nu, maar soms kijk ik met weemoed terug naar mijn leven voor de MS. Of voor de verantwoording voor een klein meisje waar ik helemaal gek op ben.
Best moeilijk om dit onder woorden te brengen en ik heb ook getwijfeld of ik deze blog wel zou schrijven. Zeker omdat ik weet dat dit gevoel morgen alweer weg is.
