Vanmorgen gelijk om acht uur al gebeld voor de uitslag van mijn bloed. Helaas was alles goed en kwam er hierdoor geen antwoord over de oorzaak van mijn vermoeidheid. Als ik mij over een maand nog niet beter voelde, moest ik weer terug komen op het spreekuur.
Gelukkig had ik nog een troefkaart. Mijn afspraak bij de osteopaat. Op 13 september was ik daar ook al geweest en toen twijfelde hij of één behandeling genoeg was om mij weer op niveau te krijgen. Na de vorige behandeling voelde ik mij één dag goed, maar daarna zakte ik weer terug. Het duurde even voordat ik weer een afspraak had, doordat de buikgriep tussendoor kwam. Mijn dikke darm en de zenuw over mijn maag werden goed behandeld. Mijn moeder paste op ons dochtertje, zodat ik erna gelijk naar bed kon.
’s Middags wilde ik nog graag met ons dochtertje naar buiten. Fut om te lopen had ik niet, dus gingen we met zijn tweetjes in de rolstoel. Ik vond het enorm spannend, maar ons dochtertje keek lekker om zich heen. We konden best een groot rondje. Voor mijn gevoel hadden we best veel bekijks, maar ik lachte naar iedereen en de meeste mensen lachten wel terug. We gingen ook nog schommelen. Ik kon haar goed duwen vanuit de rolstoel. Wat een overwinning weer.
