Bijna elke avond na het eten gaan we een stukje wandelen. Na mijn dramatische wandeling van gisteren, kon/durfde ik nu niet te wandelen, maar ik wilde wel graag naar buiten. Ik ging met de rolstoel, maar wat voelde dit als een enorme achteruitgang. Ik heb nog wel een paar honderd meter gelopen achter de driewieler van ons dochtertje. Hierdoor had ik toch houvast en zwabberde ik minder erg.
Toch heb ik over vandaag ook nog twee hele positieve dingen te melden. Ipv donderdag krijg ik morgenochtend om 8:15 uur al de uitslag van mijn MRI. Dat is toch 2,5 dag eerder en weet ik meteen of mijn slechte lopen door een schub komt of ik verder moet zoeken naar een oorzaak.
Het tweede was een gezellige ontmoeting met een lotgenoot uit Zoetermeer. We zijn al sinds december aan het appen en ik wilde graag deze maand nog langs gaan nu ik nog mocht autorijden. Van tevoren vond ik het best spannend, maar we kletsten wat af. Vooral het hebben van een jong kind dat veel energie kost was onze gezamenlijke deler, maar ook het afscheid nemen van onze schoenen met hakken, avondverjaardagen niet mee kunnen, veel hulp nodig hebben van familie, vrienden minder zien enz. Wat mij betreft een heel fijn contact om te houden om over dingen te praten die niet iedereen kan begrijpen. Ondanks dat anderen dit zeker wel proberen, maar de ervaring (gelukkig) missen.
