Vanmorgen had ik alle laatste dingen in huis gedaan die ik graag wilde. De laatste was gevouwen, de strijk gedaan, soep gekookt en het avondeten klaar gezet. Alles omdat ik niet weet of ik de komende dagen nog kan. Ik zorgde dat ik vroeg in bed lag voor mijn middagdutje en het lukte nog om ruim een uur te slapen.
We waren mooi op tijd in het ziekenhuis, maar ik moest een half uur wachten. Toen ben ik naar de balie gestapt en werd ik op een andere afdeling geholpen. Daar werd ik vlot aangesloten en een uur later kon ik weer naar huis. Ik had gelukkig drop meegenomen vanwege de ijzersmaak van de Prednison.
Na het avondeten zijn we zelfs nog met de rolstoel naar buiten geweest, maar ik lag al vroeg op bed. Ik had wel een halve oxaxepam ingenomen, want ik had een verhoogde hartslag waardoor ik niet in slaap viel.
Het was een onrustig nachtje waarin ik ongeveer vijf uur geslapen had. Wat een vervelende bijwerking die slapeloosheid van de Prednison. Juist tijdens een schub is rust zo belangrijk. We gingen met de rolstoel en de kinderwagen bloemen kopen om het huis wat op te vrolijken. We lunchten vroeg, maar tussen de middag lukte het slapen ook niet. Mijn zwager kwam op ons dochtertje passen, zodat mijn vriend en ik voor het tweede infuus naar het ziekenhuis konden.
We waren vroeg gegaan, zodat ik gelijk mijn maandelijks bloedprikken ook kon doen. Ik had alleen 21 wachtenden voor me, dus besloot een spoednummer te kiezen, zodat ik snel geholpen werd. Dit was geen probleem en 5 minuten later was alles geregeld. Gelukkig was er op de dagbehandeling direct een bed beschikbaar. Mijn infuus zat er nog in van de dag ervoor, dus dat was fijn. Vijf kwartier later stapten we weer naar buiten en konden we de oppas aflossen. Het avondeten smaakte vandaag gelukkig al iets beter dan gisteren. We maakten snel nog een paar leuke Valentijnsfoto’s met een hartjesballon voor onze moeders. Ons dochtertje ging al vroeg naar bed en ook ik had echt geen fut meer.
Vandaag gelukkig weer voor de laatste keer naar het ziekenhuis. Ik besloot mijn dochtertjes haar kledingkast op te ruimen. Ik kon wel 4 tassen maken voor verschillende mensen. Twee van wie ik spullen geleend had en twee die bij mij uit mogen zoeken. Heerlijk dat we weten dat het bij één kindje blijft en alles gelijk weg kan. Het was alleen best veel werk, dus hierna goed bijkomen in bed. In de tussentijd was de schoonmaakster er ook, dus kregen we gelijk een schoon huis.
Ik had gisteren mijn infuus eruit laten halen, want ik wilde lekker douchen. Ik ging alleen onderuit. Blauwe knieën en een stijve nek waren het gevolg. Weer direct na de lunch naar bed en het lukte gelukkig om wat weg te dommelen, want wat was ik moe. Vannacht had ik maar weer vijf uur geslapen, terwijl ik meestal negen uur slaap. Mijn moeder ging vandaag mee naar het ziekenhuis. Het infuus moest opnieuw geprikt worden. Ze wilde mijn hand proberen, maar dit mislukte. Door dat gedraai met de naald was ik flink misselijk geworden. De verpleegkundige vroeg iemand anders om mij opnieuw te prikken. Deze prikte gelukkig in één keer goed. Het duurde nog heel lang voordat de misselijkheid wegzakte, maar het infuus liep weer..
Mijn moeder liep ondertussen naar de afdeling neurologie om een recept op te halen waarmee ik beter kan slapen. Het was een recept voor Oxaxepam wat ik al in huis had, alleen ipv een half tablet wat ik inneem, adviseerde de neuroloog een heel tablet. Hopelijk slaap ik hier vannacht beter mee.
’s Avonds na het eten toch nog even met de rolstoel naar buiten. Ons dochtertje is helemaal gek van de maan en de schommel, dus die vermaakt zich heerlijk buiten. Wat bezorgd zij toch vaak een glimlach op mijn gezicht in deze pittige periode.
