Vanmorgen was ik weer extreem vroeg wakker. Dit begint mij echt weer op te breken. Ik word wakker van een kreetje van ons dochtertje en kan door de adrenaline niet meer in slaap komen. Voor Madrid had ik hier ook veel last van en daarom een tijdje op de logeerkamer geslapen. Ik voelde er weinig voor om daar weer te gaan slapen, omdat ik dan de elektrische lattenbodem mis.
Mijn vriend opperde om ons dochtertje op de logeerkamer te laten slapen. Deze is niet direct aangrenzend aan onze slaapkamer. We vonden dit allebei een goed idee. We tilden het ledikant naar deze kamer. Wel werd ik er erg verdrietig van dat weer iets voor mij aangepast moet worden. We verhuisden zoveel mogelijk knuffels mee om de logeerkamer aan te kleden.
Gisteren stonden de tranen ook al in mijn ogen toen mijn dochtertje mijn medicijnen zag en zei: mama cijntjes eten. Zo’n klein meisje die dit nu al ziet en weet dat ik ’s middags ook ga slapen, omdat mama moe is. Goed dat ze er mee opgroeit, maar tegelijk erg confronterend.
