Anderhalf jaar geleden had ik ziplinen op de pier van Scheveningen cadeau gekregen. We zouden afgelopen september al gaan, maar die dag voelde ik me niet goed genoeg en besloten we een nieuwe dag in het voorjaar te prikken. Deze date werd alweer 2x verplaatst vanwege mijn trip naar Madrid en onze mannen die een weekend weg gingen. Nu was het eindelijk zover.
We hadden om 10 uur afgesproken. Dat was een mooie tijd qua parkeren, want het was ook strandweer. Ons dochtertje was bij mijn ouders, zodat we niet op de tijd hoefden te letten. Na een drankje was het tijd om naar het Zip-Holland te gaan. Onze mannen en hun kids gingen kijken. We kregen onze tuigjes aan en de uitleg volgde. Nu nog naar boven. Dat was een flinke klim naar 60 meter. We liepen op mijn tempo kletsend naar boven. Ik kwam daar hijgend aan en de instructeur benoemde dat ook nog :-(. Ik was juist trots dat ik het zonder pauze gehaald had.
Er gingen twee meiden voor ons en toen was ik aan de beurt. Het moment van loslaten was even spannend, maar daarna gleed ik snel naar beneden. Ik keek rustig van links naar rechts om alles goed te zien. Het aankomstplatform kwam snel dichterbij en daar stonden onze fans te kijken. Tijd om te zwaaien was er niet, want om de klap van het remmen op te vangen, moesten de armen gestrekt worden. Na even heen en weer gezwierd te hebben, werd er een trap bijgereden en werd ik afgekoppeld. Met benen als pudding, keek ik naar onze vriendin die ook naar beneden gleed. We vonden het allebei heel gaaf, jammer dat je in 30 seconden weer beneden bent.
We gingen nog gezellig lunchen, maar daarna was het om twee uur echt tijd om naar huis te gaan. Mijn benen waren weer aardig steady, want het was nog een stukje lopen naar de parkeergarage. Trots zat ik in de auto, omdat het allemaal mooi gelukt was.
