Mijn therapieën gisteren en de uitkomsten vertellen aan mijn vriend en familie zorgen ervoor dat ik mij erg bewust ben van de dingen die niet (goed) lukken. Vaak ervaar ik mijn leven nu al als kabbelend, doordat echte hoogtepunten weinig aanwezig zijn. Festivals, vakanties, concerten en sporten lukken nog wel, maar in aangepaste vorm. Dit went langzaam, maar in mijn hoofd zou ik het liefste dansen, rennen, springen, hele dagen op pad zijn enz. Je hoort mij hier weinig over klagen, want het is niet anders, maar het betekent niet dat het verdriet en gemis er niet is. Meestal heb ik er geen last van, maar nu eventjes wel. Zeker als ik qua tempo eigenlijk nog een stap terug moet doen. Hoe zorg ik er dan voor dat ik genoeg voldoening en plezier uit mijn week haal? Ik weet het nog niet. Hopelijk helpen de therapieën mij een stap verder in mijn acceptatieproces.
Emotionele overloop
Het gaat nooit over. Elke dag weer elke dag anders. Vermoeiheid, tintelingen etc.
Het ergste vind ik de vlagen van depressie die de medikatie veroorzaken (ik slik Gylenia)
Ik kan bijna niet meer staan en moet alles aan mijn vrouw overlaten. Kaniets “even” meer doen. Moet alles goed overdenken anders doe ik het “dubbel”.
Ron
Hi Ron, wat heftig dat je zo achteruit blijft gaan en steeds minder kan. Lijkt me een erg moeilijk proces om veel aan je vrouw over te laten. En dat je ook nog depressief wordt van je MS-medicatie :-(. Veel sterkte! Liefs
Lijkt me inderdaad heel moeilijk. Sterkte!!
Hi Olga,gelukkig ging het na de tweede sessie afgelopen maandag beter. Tijdens het gesprek met de psycholoog nog wel tranen, maar niet meer dat het de rest van de dag bleef hangen.