Het was weer tijd voor mijn jaarlijks MRI. Gelukkig mocht ik mijn mondkapje in de kleedkamer achterlaten. De contrastvloeistof werd door de verpleegkundige langzaam ingespoten, maar toch werd ik er misselijk van. Gelukkig trekt dit altijd snel en kon het scannen beginnen. Het duurde een poosje tot de radio aangezet werd. Hierna kon ik mij wat meer ontspannen, want daarvoor was ik aan het twijfelen of ik op het noodbelletje kon drukken om te melden dat ze vergeten waren de radio aan te zetten.
Tijdens het scannen had ik veel last van emoties. Vijf jaar geleden was mijn heftige schub ook begonnen met gevoelsstoornissen. Toen in mijn linker been en nu heb ik het soms in mijn rechterbeen. Ook gingen mijn gedachtes naar de beperkingen die samen gaan met mijn MS. Af en toe voelde ik een traan over mijn wangen gaan. Na 45 minuten scannen mocht ik de MRI weer uit. Op naar huis.
