Gisteren in de stoomtrein kreeg ik een appje van mijn zus, waarin te zien was dat zij op natuurijs aan het schaatsen waren. Ik kreeg er schaatskriebels van, want schaatsen sla ik nooit over en ik wil het ons dochtertje graag leren. Toch wist ik niet of het voor mij haalbaar zou zijn, na de lange en drukke dag in Essen.
Met een pijnlijk lijf stond ik de volgende ochtend toch op het ijs. Ons dochtertje schaatste voor het eerst op één ijzer en dat ging haar best goed af. Ze wilde maar even geholpen worden en daarna wilde ze het zelf doen. Ze viel best veel, maar ging steeds weer staan om het opnieuw te proberen. Wat een kanjer. Mijn ouders kwamen ook en mijn vader nam het van mij over. Ik had een ruim uur geschaatst en was kapot, maar heel trots dat ik met zo’n pijnlijk lijf toch had kunnen schaatsen.
