Mijn oma was van het weekend opgenomen in het ziekenhuis met een longontsteking. We probeerden het bezoekuur te verdelen en ik ging maandagmiddag na het roeien en mijn middagdutje. Ik vond het best spannend om alleen te gaan. Oude mensen zien er vaak zo slecht uit in een ziekenhuisbed. Gelukkig sloeg de antibiotica wel aan, maar veel praatjes had ze nog niet. Ik drukte op het belletje voor de zuster, zodat mijn oma een langere zuurstofslang kreeg en daarmee op de rand van haar bed kon zitten. Ook hielp ik haar met de medicatie innemen en met naar de wc gaan. Mijn oma laat zich normaal niet helpen, terwijl ze toch al 96 is. Dat ze dat nu wel deed, bewees maar hoe ziek ze zich voelde. Na ruim een uur ging ik weer weg, want mijn oma werd moe van al het praten en het was tijd om ons dochtertje op te halen bij de BSO.
Donderdagmiddag ging ik weer. Ik had eerst nog ons dochtertje met een vriendinnetje uit school gehaald. Mijn vriend was eerder gestopt met werken, zodat ik alleen naar het ziekenhuis kon. Mijn oma had nu wat meer praatjes en mocht de volgende dag naar huis om daar verder aan te sterken. Ik sprak de verpleging nog om de laatste dingen te regelen voor haar ontslag en belde dit weer door naar mijn moeder en tante. We liepen nog een klein stukje op de gang om een uur oefening te doen die de fysiotherapeut haar geleerd had. Hierna was ze bekaf, dus ging ik weer naar huis. Voor mij was het ook mooi geweest.
