Ik ging altijd naar de maandelijkse gespreksavonden van de MS-vereniging in Zoetermeer. Daarvan kende ik de dame met wie ik vandaag afgesproken had om een theetje te drinken en een keertje wat langer te kunnen kletsen. Zo konden we uitgebreid over onze gezinnen kletsen en wat tips uitwisselen.
De volgende dag had ik een afspraak met een man van mijn leeftijd die pas twee maanden de diagnose MS heeft en die nog erg zoekend is. Ook hem heb ik leren kennen via de MS-vereniging. Ik kon veel van zijn vragen beantwoorden en hem vertellen over mijn zoektocht om de juiste hulpverleners om me heen te verzamelen. Ook zat hij midden in zijn eerste Prednisonkuur van 3x1000mg, dus ook daarover vertelde ik van het bijbehorende gejaagde gevoel en de slapeloosheid. We spraken af contact te houden, zodat hij met zijn verdere vragen bij mij terecht kan.
Ik merk dat ik meer van de individuele of kleine groepen-contacten ben. In die vorm kun je echte gesprekken voeren ipv de beperkte informatie-uitwisseling die ik ervaar op de bijeenkomsten van de MS-vereniging. Toch blijf ik wel naar de bijeenkomsten gaan, zodat mensen van mijn leeftijd daar ook aansluiting vinden. Dat vind ik erg belangrijk en daar haal ik dan weer mijn motivatie vandaan.
