Op de momenten dat ons dochtertje sliep in het ziekenhuis, kwamen er bij mij flashbacks naar boven van mijn eigen opname op de SEH. Dat lange wachten, totdat er een arts komt. De gevoelens van angst en onzekerheid. Vooral bij de afdeling Acute Opname had ik daar last van. De laatste keer dat ik daar was kregen ze mijn infuus niet geprikt, waardoor ik meerdere keren geprikt moest worden. Ook was het er toen zo warm dat ik er misselijk van werd. Met tegenzin ging ik toen de andere twee dagen nog naar het ziekenhuis.
Gelukkig hadden we hele lieve verpleegkundigen woensdag, waardoor we alleen lagen op onze zaal van de Acute Opname. Ze deden heel lief het licht voor ons uit en zorgden ervoor dat er geen nieuwe mensen op onze kamer kwamen. Dat ontroerde mij en zorgde ervoor dat ik rustig naast ons dochtertje in bed lag. Wat voelde ik een opluchting toen we naar huis mochten. Hopelijk hoeven we een lange tijd niet meer naar de SEH/Acute opname.
