Zoals jullie vaak in mijn blogs kunnen lezen onderneem ik veel. Ook in mijn rolstoel. De laatste tijd merk ik helaas, dat ik er meer tegenop ga zien om dingen in mijn rolstoel te ondernemen. Zeker als ik weet dat de voorzieningen slecht geregeld zijn, zoals bijvoorbeeld bij Duinrell. Natuurlijk doe ik ze wel gewoon, alleen kost het veel moeite om mij ertoe te zetten.
Ik had een paar van zulke events achter elkaar, waar ik extra bewust word van mijn beperkingen. Lansingerland live waar er door een groepje nauwelijks op rolstoelhoogte gekletst werd, een tuinfeest waar eerst de hele groep bij de statafel stond en later bij mij kwam zitten en tot slot nog collecteren voor het Nationaal MS-fonds. Ik collecteer altijd met iemand samen, want bij een deel van de tuintjes kom ik door bv. een trappetje of ophoging de tuin niet in. Ook voelt het of de mensen aan de deur op mij neerkijken, alleen maar door het hoogteverschil en dat ik mij kwetsbaar voel.
Tot slot zorgt onze reis naar de Azoren er ook voor dat ik mij afvraag of ik alles nog wel kan. Snorkelen tussen dolfijnen op ‘open water’, ruim 2 uur in een boot zonder toilet, om 6.15 uur vliegen van Schiphol, dus om 3.00 uur mijn bed uit en geen idee hoeveel dagen ik hiervan moet bijkomen. Is het in onze toekomst nog wel mogelijk om verre reizen te maken, omdat het verstoren van mijn slaapritme veel vermoeide dagen betekent, waardoor ik op deze dagen maar een paar uurtjes wat kan doen.
Ik wilde deze dip ook met jullie delen, deels om jullie te laten weten dat het even wat minder met mij gaat en anderzijds dat het delen van mijn gedachtes mij hopelijk ook wat meer rust gaat geven. Door deze woorden op te schrijven, lukt het mij vaak om ze te accepteren en mij er niet tegen te blijven verzetten. Hoe graag ik ook de ‘leuke, gezellige en dappere Simone’ wil zijn.
Scheurtjes in dapperheid
