Ik dacht dat ik mijn grenzen goed kende, maar voor onze dochter ging ik onbewust veel verder. Dat begon al met het volhouden van de borstvoeding. We maakten nog een afspraak met de lactatiekundige om zeker te weten, dat ik er alles aan gedaan had om het te laten slagen. Het was een fijn gesprek en we kregen een nieuw plan aangeboden, maar na een slapeloze nacht heb ik besloten te stoppen en geen extra uren meer in borstvoeding te steken. Nu hoefde ik alleen het kolven nog af te bouwen.
Ook heeft mijn energielevel echt een dieptepunt bereikt, ondanks dat mijn vriend de nachten voor zijn rekening neemt. Ik slaap zo licht, dat ik vaak toch wakker wordt en dan de ene keer toch help en mij de andere keer nog weer omdraai. Overdag lukt slapen niet altijd, omdat ik mij zorgen maak over de komende maanden. Voorlopig kan ik nog geen hele dag voor Sanne zorgen en mijn vriend moet ook weer aan het werk. We hebben nu een plan gemaakt tot de Kerstvakantie dat onze moeders 1 dag per week bijspringen, om bij mij de onrust een beetje weg te nemen, maar moeilijk en confronterend blijft het wel. Al die hormonen helpen natuurlijk ook niet mee en zorgen soms voor een flinke huilbui.
Gelukkig kan ik wel van Sanne genieten, dus ik heb er vertrouwen in dat alles uiteindelijk wel goed komt, maar wanneer, dat blijft een vraagteken. Hopelijk snel.
