Voordat ik minder kon lopen, ging ik om het jaar naar Guus zijn “Groots” concert in Eindhoven. De laatste jaren ben ik niet meer geweest. Niet omdat het niet kon, maar omdat ik niet wist of ik nu met iemand op het invalidenpodium ging zitten met rolstoel of gewoon bij de rest van de groep op de tribune. Natuurlijk heeft het laatste mijn voorkeur, maar van het stadion naar de auto lopen is best een stuk en dan ook nog in de rij om het stadion in te komen enz. Dat lukt mij dan allemaal niet of net wel, maar dan ben ik al zo moe dat grote delen van het optreden aan mij voorbij gaan. Daarom koos ik voor de makkelijke weg, niet gaan.
Nu Guus in theaters optrad, was het een mooie kans om weer te gaan. Mijn zus en ouders gingen mee. Ik had van tevoren gehoord dat het pas om 23:00 uur afgelopen zou zijn -wat ontzettend laat is voor mij-, maar probeerde mij hier niet te druk over te maken. Het optreden was erg gaaf en we zaten mooi dichtbij op de negende rij. Ik heb genoten en ook lekker nummers meegezongen. Na de pauze werd er wat meer gestaan door het publiek. Ik bleef op mijn stoel zitten. Dit leverde mij af en toe een bezorgde blik van mijn moeder op, maar trots dat ik er was, had ik er geen last van en glimlachte ik terug. Ik kon precies tussen de mensen door kijken. Ik was aan het einde helemaal kapot, maar had een leuke avond gehad.
Thuis lag ik erg moe in bed, maar zoals zo vaak als ik te moe ben, kon ik niet slapen. Gelukkig hoefde ik morgen alleen even naar het ziekenhuis voor mijn controle MRI en hoefde ik voor de rest niets.
