Ik had voor mijn verjaardag in januari een entreebon van Snowworld gevraagd en gekregen. Ik had namelijk van iemand anders met MS gehoord dat die ook moeite heeft met lopen, maar nog wel goed kon skiën. Ik wilde het graag nog een keer proberen.
Ik had een vriendin mee gevraagd en rond 10 uur stonden we op de baan. We gingen eerst naar de oefenweide, waar we twee keer best aardig naar beneden gingen. Toen wilde ik toch wel van de grote berg. Op de sleeplift werd ik misselijk van vermoeidheid en toen moest ik nog naar beneden. Bovenaan vertelde ik mijn vriendin dat ik hierna ging stoppen. Ze begreep dit goed en we skieden naar beneden. Uit de sneeuw stortte ik in. Mijn vriendin nam mijn ski’s mee en ik wilde alleen maar op een bankje zitten met mijn hoofd tussen mijn benen. Ondertussen deed ik ook mijn jas uit, want ik had het opeens zo heet. Langzaam verdween de misselijkheid met de extreme vermoeidheid. Ik wilde de baan niet meer op, maar vond dat mijn vriendin nog wel moest gaan. Dit wilde ze niet en dat begreep ik wel. We gingen thee drinken om goed bij te komen. Dat was erg gezellig. Thuis aangekomen heb ik direct gegeten en ben ik in bed gekropen.
’s Middags vierde mijn zwager zijn verjaardag. Van tevoren had ik al aangegeven dat ik niet wist of ik mee kwam, maar nu ik max een half uur op de ski’s gestaan had, wilde ik toch wel mee. Mijn moeder en zus vroegen nog hoe het skiën geweest was. Ik vertelde heel nuchter dat het geen succes was en dat het de laatste keer was.
Pas ’s avonds, nadat ik 4 treden van de trap gevallen was, kwamen de tranen. Door de pijn van het vallen en van frustratie dat ik maar zo kort had kunnen skiën.
zo moeilijk he elke keer een stukje inleveren, knap dat je t wel hebt geprobeert.
Ja zeker, ook omdat je er niets anders voor terug krijgt. Ik weet dat je ook kunt leren zitskiën, maar dat lijkt mij niets.