Onze eerste week was voorbij gevlogen. We waren elke ochtend op pad geweest en ik had zelfs nog energie gehad om ’s avonds soms te klaverjassen als onze dochter op bed lag.
Donderdagochtend gingen we naar de oostkust van het eiland voor een paardenrit met rijtuig om 9.00 uur. Deze route hadden we nog niet gereden, dus we kwamen langs uitzichtpunten waar we op de terugweg even stopten. We werden opgewacht door een medewerker van Quinta Pimentel en het paard met rijtuig stond al klaar. Onze dochter wilde graag voorop zitten. De route ging naar uitzichtpunt Ponta Sossego over de weg die we net gereden hadden. Dat was wel jammer, maar we zagen nu toch andere dingen als vanuit de auto. Het uitzichtpunt Ponta Sossego met bijbehorende park was erg mooi. Onze dochter genoot van de paardenrit. Hierna reden we met stops bij de uitzichtpunten richting huis. We konden vanuit sommige uitzichtpunten zelfs ons huis op de heuvel zien.
Vrijdagochtend reden we naar Lake Furnas om een wandeling rond het meer te maken. Deze wandeling was te doen met de rolstoel, maar in het begin werd ik gek van het gehobbel van de kleine steentjes. Gelukkig werd het later meer een grindpad wat beter ging. Het uitzicht op het meer was fantastisch en al keek je de andere kant op had je veel mooie bomen, struiken en planten. Op een gegeven moment was een gedeelte van het pad lichtjes onder water. Ik besloot dat dit wel haalbaar was met de rolstoel en onder luid applaus van omstanders kwam ik aan de overkant. Hierna waren we vlot bij de geisers van Grena Park die we al gezien hadden. Mijn vriend bood aan om ongeveer 1/3 van de route alleen terug te lopen, want het laatste deel van de route liep aan de autozijde van het meer en deze hadden we al vaak gereden. ’s Middags ging ik met onze dochter een uurtje zwemmen bij het zwembad van Povoação. Toen we terug kwamen stond de bbq aan en hebben we heerlijk gegeten.
Voor zaterdag hadden we de tips voor onze activiteiten gekregen van onze verhuurder. Hij stelde het park van D. Beatriz do Canto voor, welke alleen in augustus voor publiek geopend is. Het was een mooie tuin met een leuke waterpartij en kleine hangbrug. Hierna reden we naar het strand van Ribeira Quente. Hier hebben we lekker gezwommen en meegedreven met de sterkte golfslag richting het strand. Vooral onze dochter kon geen genoeg krijg van de golfslag. Ze zwom met een klein opblaasplankje, want we konden al snel niet meer staan. ’s Avonds gingen we uit eten bij Restaurante O Riquim om onze eerste verblijfsperiode af te sluiten.
Zondagochtend checkten we uit en reden we richting Ribeira Grande. We stopten bij het uitzichtpunt Miradouro de Santa Iria. Wat een prachtige kustlijn konden we hier zien. Hierna reden we verder naar Salto do Cabrito. Ik had gelezen dat je bij deze waterval tot dichtbij met de auto kon komen, maar er stond een stopteken, dus parkeerden we de auto en liepen naar beneden. Daar was een mooie waterkrachtcentrale naast de waterval. De waterval was niet zo groot en het was erg druk. De toeristenbusjes met gids reden wel tot onderaan de waterval en ik zou nooit de klim naar boven kunnen maken, dus besloten mijn vriend en moeder de auto te halen. Dat was zo fijn. Achteraf hadden we wel door mogen rijden vanwege mijn gehandicapten parkeerkaart. Hierna reden we naar Ribeira Grande om lekker te gaan zwemmen. Het was een mooi buitenbad met een duikplank en je kon er ook in zee zwemmen. De entree was 7 euro met zijn vijven, echt heel goedkoop. Om 13.30 uur kreeg ik een berichtje dat we al in ons huis konden, dus reden we naar ons tweede adres in Lagoa. Het huis was erg ruim, maar het was al 27 graden binnen. Helaas zat er in dit huis geen airconditioning. De verhuurder had ons vooraf verzekerd dat het niet nodig was, maar nu bleek het voor mij erg heet. Ik ging even rusten, maar zocht algauw verkoeling buiten in de schaduw. We aten broodje hamburger met frites in de tuin. Ik ging ’s avonds om 21 uur naar boven. Met de ramen open slapen lukte niet vanwege de geluiden van de stad (auto’s en honden), maar met de ramen dicht werd het erg heet. Ik kwam maar niet in slaap, zelfs na twee halve oxazepam tabletten. Om drie uur was ik nog steeds wakker. Ik werd zo wanhopig dat ik zelfs keek naar een hotel met airconditioning of om eerder naar huis te vliegen. Uiteindelijk viel ik rond 4.30 uur toch in slaap.
Ik had vannacht maar drie uurtjes geslapen. Ik deelde mijn zorgen en ideeën bij het ontbijt. We besloten een ventilator te gaan kopen, de verhuurder te benaderen en ik zou nog één nacht in het huis proberen te slapen met een slaappil (ik had nog twee slaappillen over van mijn schub vorig jaar, waarmee ik zeker 6 uur slaap). We gingen naar Parque Atlantico om te shoppen. Dit is een grote shoppingmall die niet thuis lijkt te horen op zo’n klein eiland. We kochten een ventilator en oordopjes voor onze dochter. Hierna stopten we nog bij Ananasplantage Augusto Arrudo. Hier worden de ananassen in lage kassen gekweekt. In de film die we keken, werd duidelijk dat het twee jaar duurt voordat de ananas volgroeid is. ’s Middags liepen we naar de zee op 5 minuten van ons huis. Mijn vriend en dochter gingen even het water in, maar werden gewaarschuwd voor kwallen dus waren ze er snel weer uit. Hierna haalden we nog een ijsje en zochten een restaurant uit voor ’s avonds. Hier aten we heerlijk binnen in de airconditioning. ’s Avonds ging ik slapen met de ventilator aan. Dit gaf wel iets verlichting, maar het bleef 26.6 graden in mijn slaapkamer. Dankzij mijn slaappil viel ik al snel in slaap.
Dinsdagochtend. Ik had best aardig geslapen, maar hakte toch de knoop door om ipv zondagochtend, donderdag om 19 uur terug naar huis te vliegen. Dit regelde ik telefonisch met Transavia. We hoefden maar €55,- bij te betalen voor onze vijf tickets. Ook al was de beslissing genomen, ik bleef mij wel bezwaard voelen. Ik bracht ook de verhuurster op de hoogte van onze annulering en hoopte dat zij ons tegemoet zou komen. Dit moest via Booking, dus nam ik ook met hen contact op. Dit viel helaas niet direct te regelen, dus gingen we er maar vanuit dat we niets terug zouden krijgen. Nu alles geregeld was, gingen we op weg naar Ponta del Ferreira op 45 minuten rijden. We reden een hele steile weg naar beneden naar de parkeerplaats, maar werden direct beloond met een mooi uitzicht. Vroeger was de lava hier in zee gestroomd tot het was versteend. Een stukje verderop konden we zwemmen in een natuurlijk stuk verwarmd zeewater. Dat is een hele vreemde ervaring, omdat stromen met warm en koud water zich afwisselen. Tussen de rotsen hingen drie touwen, waaraan we ons vast konden houden. We begonnen bij het middelste touw, maar hier was het best nog warm, dus gingen we naar de voorste. We genoten een lange tijd van dit bijzondere natuurlijke bad. We waren laat terug, dus ik was erg moe. Ik viel met rusten zelfs nog een half uurtje in slaap, heerlijk. Mijn vriend en dochter waren samen op stap naar het voetbalstadion en Ponta Delgada, dus ik kon extra lang rusten.
Woensdagochtend hadden we een jeeptour geboekt naar Sete Cidades. Dit is een gebied met veel kratermeren. We werden bij onze villa opgehaald. Onderweg begon het mistig te worden en soms regende het eventjes. Bij de eerste uitzichtpunten konden we niets zien vanwege de mist, maar hoe verder we kwamen, hoe beter het zicht. Op een gegeven moment brak de zon ook even door de mist heen. We reden naar het dorp onderin de krater, waar twee kratermeren zich samengevoegd hadden. Hier hadden we even pauze en konden we ook een kerkje bekijken. We reden weer terug via een andere weg en stopten nog twee keer om mooie foto’s van de andere kant te maken. We waren rond 13.30 uur weer thuis. Ik rustte maar kort, want ik wilde nog wel met onze dochter naar het zwembad van Lagoa. Mijn vader ging met ons mee. Het was even zoeken naar een parkeerplaats, maar wat een gaaf zwembad was hier. Er was een deel tussen de rotsen waar in zee gezwommen kon worden en een ruim zwembad. Wij kozen voor het zwembad. We bleven anderhalf uur en gingen toen weer naar het restaurant bij ons in de straat voor ons laatste diner op Sao Miguel.
Donderdagochtend bij het ontbijt spraken we af dat we om 16.15 uur de auto in zouden laden om naar het vliegveld te gaan. De ochtend gebruikten we nog om
Ponta Delgada te verkennen met een rondrit in het treintje om 10.30 uur en de laatste souvenirs te kopen. De straten in Ponta Delgada waren mooi versierd met zeedecoratie. Om 13 uur liep onze parkeermeter af, dus gingen we naar huis.
Na de lunch pakte ik eerst mijn tas in. Van echt rusten kwam het niet; daarvoor was ik te onrustig. Bij de luchthaven laadden we alles uit en regelde mijn vriend het inleveren van de huurauto, terwijl wij alvast naar de incheckbalie gingen. Voor onze vlucht was hij nog gesloten (2 uur voor de vlucht), maar vanwege mijn rolstoel mochten we alvast inchecken. Samen met mijn moeder keek ik nog wat souvenirwinkels en kocht een tas voor mijn schoonmoeder. Daarna werden we nog door de secrurity geholpen en hoefden we nog maar even te wachten voor het boarden. Het vliegtuig was weer halfvol en zo verhuisde ik naar een zitje met 3 lege stoelen. Zo zat ik lekker rustig en keek ik een tijdje een serie. Ik had ook nog een emotionele bui. Vorig jaar hadden we onze vakantie moeten annuleren en nu vlogen we door mij eerder terug. Na eventjes zachtjes gehuild te hebben, deed ik mijn ogen dicht nog wat te rusten. Om 1.00 Nederlandse tijd landen we en haalden we de auto op bij P3. Moe, maar blij om weer in ons eigen huis te zijn, viel ik in slaap. Ik kon terug kijken op een super gave vakantie en ik hoop dat de teleurstelling dat we eerder terug moesten vliegen snel verdwijnt.
