We begonnen de maandag heel ontspannen. Tijdens het halen van de laatste boodschappen belde ik naar de verhuurder van De Boshovense Velden om te vragen hoe laat we in het huis konden. Hij vertelde dat de schoonmakers al begonnen waren en dat ze twee uur nodig hadden. Ik belde gelijk mijn vriend om te vertellen dat we om 12 uur het huis in konden. Zo kon hij de auto verder inpakken en om 11 uur reden we weg. Onderweg hadden we flink wat file, zodat we er 45 min langer over deden. Ik ging gelijk rusten, terwijl mijn vriend onze spullen inruimde. ’s Avonds gingen we eten bij Pastinaak in Herenthout. Dat was erg lekker.
De volgende ochtend begon om 9 uur het ponykamp voor onze dochter. Wij brachten haar erheen en stapten in de auto naar Lier. Er waren veel invalideparkeerplaatsen. We gingen eerst naar de Grote Markt waar we onze wandeling startten. Het was al een tijdje aan het miezeren toen we bij Cabane wat gingen drinken. In “De glutenvrije reisgids ” van Lier, had ik gelezen dat er ook glutenvrije taart was, maar die was er helaas niet. Na een theetje wandelden we verder via de stadsvesten naar de Zimmertoren. Het bleef maar miezeren, dus we deden niet de hele stadswandeling. We lunchten nog bij Feliks, maar ook hier ging het glutenvrije eten niet naar wens. Ik bestelde een glutenvrij broodje eiersalade, maar deze werd met gebakken uitjes geserveerd. Ik checkte dit direct en de serveerster had mij verkeerd begrepen. Ze dacht dat er alleen een glutenvrij broodje nodig was. Gelukkig kreeg ik snel een nieuw broodje. Op de terugweg stopten we nog bij een drankenwinkel, zodat mijn vriend leuke biertjes kon inslaan. Na mijn middagdutje haalde ik onze dochter op bij het kamp. Ze had het heel erg leuk gehad.
Onze derde dag wilde ik eigenlijk naar Mechelen, maar ’s morgens besloot ik ons plan om te gooien en er een dagje in de omgeving van ons huisje van te maken. Ik vond een fietsroute van 6 km bij Route You rondom de manage. Hij begon met een geasfalteerd pad, maar ging na een tijdje sloegen we af naar een bospad. Hier zaten hele modderige stukken in, waardoor het een heel gesjouw werd om de rolstoel aan de andere kant te krijgen. Gelukkig vindt mijn vriend dit een leuke uitdaging en lukt het altijd. Na de wandeling ging ik even kijken bij het ponykamp. Onze dochter had precies les. Ze leerde draven en vond het leuk en moeilijk tegelijk. Mijn vriend en ik gingen nog even boodschappen doen en zo was het na mijn middagdutje snel weer tijd om onze dochter op te halen.
Onze vierde dag gingen we naar Mechelen. Mijn vriend was er al een keertje geweest en kon de mooie gebouwen laten zien. Eindelijk ging het zonnetje schijnen. We zochten een plekje op het terras van Croque ’n Roll en bestelden natuurlijk croques met een wijntje/biertje. Ook hier ging de lunch niet vlekkeloos. Mijn vriend kreeg zijn croques met kaas en ik had een vega versie, terwijl ik met kip had besteld. Het werd vlot in orde gemaakt, maar ik ben op onbekende plekken al wat onzeker qua glutenvrij eten, dus voelde mij erg opgelaten. Toch smaakte het heerlijk en was het zonnetje echt top. Onze dochter kwam erg moe terug van het kamp, dus besloten we haar programma voor de vrijdag in te korten tot de lunch. We wilden nog naar een andere drankenwinkel, dus dat lukte nog net voor het avondeten.
Ik had onze dochter beloofd haar laatste les weer te komen kijken, dus ik liep wat heen en weer tussen ons huis en de manage. Mijn vriend pakte de auto weer in en kwam tussendoor ook nog kijken. Onze dochter was heel trots op wat ze deze week allemaal geleerd had. Na de les bedankten we de kampleiders voor alle moeite en reden we weer richting Nederland. Het was weer een geslaagde vakantie geweest.
Om 11.15 uur werden mijn zus en ik opgehaald door mijn vader om op Rotterdam Airport afgezet te worden. Het inchecken verliep moeizaam. Ik had zoals altijd twee accu’s bij me, maar ze mochten samen maar 300 Watt zijn terwijl ze 200 Watt per stuk zijn. Helaas kreeg ik bij Transavia niemand aan de telefoon, dus na veel bellen mocht ik ze toch allebei meenemen op voorwaarde dat we er allebei eentje mee het vliegtuig in zouden nemen. We zochten een plekje om onze broodjes te eten en al snel daarna werd ik omgeroepen om als eerste te boarden. Er werd niet meer naar mijn accu’s omgekeken en we zagen via de bagageband mijn rolstoel het vliegtuig in gaan. Het was maar 2 uur vliegen, dus ik deed nog even mijn ogen dicht om tot rust te komen. Op Valencia Airport werden we door de assistentie naar de bagageband gebracht en onze bagage lag al te wachten. Daarna bracht hij ons naar de taxichauffeur. Deze tilde in zijn eentje de rolstoel in de auto en bracht ons in een klein half uurtje naar ons appartement. Daar werden we opgewacht door Ivan die ons een korte uitleg gaf over het appartement. We gingen daarna eerst boodschappen doen, zodat we water en ontbijt hadden. Daarna besloten we bij het Hardrockcafe te gaan avondeten. Deze was al open in tegenstelling tot de Spaanse restaurants die om 19.30 uur pas hun deuren weer openen voor diner. Dat red ik echt niet qua bedtijd. We bestelden allebei een glutenvrije hamburger. Daarna liepen we naar de glutenvrije bakker Sana Locura voor bladerdeegvlindertjes; één met roze glazuur en eentje met chocolade. Wat was dat genieten op het terras. Op de terugweg kwamen we nog een natuurwinkel tegen waar ik kokosyoghurt kocht. Leuk dat dit mij op een reisdag allemaal lopend lukte. Het is een heel gewurm om de rolstoel in de lift te krijgen, dus korte afstanden zal ik de komende dagen lopend proberen te doen.
Vrijdag had ik voor mijn doen uitgeslapen tot 7.45 uur. Rond 10 uur startten we aan de wandeling door het oude centrum die begint bij Torres de Quart. Deze toren kon je beklimmen, dus we parkeerden mijn rolstoel en liepen naar boven. Hier hadden we een mooi uitzicht. Het laatste stuk klom mijn zus alleen, want het was best pittig en ik had nog een hele dag voor mij. We liepen langs mooie gebouwen en bezochten de markthal Mercat Central. Die was erg druk voor met de rolstoel, maar we zochten een bakker met glutenvrije dingen. Deze vonden we en het gebakje aten we buiten de hal op. De route ging verder naar de kathedraal en eindigde bij Torres de Serranos. Het was inmiddels 13 uur, dus liepen we naar Lalola waar we wilden lunchen. Helaas hadden ze geen plek, dus liepen we de hoek om naar Italiaans restaurant La Papardella. Ze hadden een glutenvrije kaart en we bestelden gnocchi met tomatensaus en pasta carbonara. We deelden onze gerechten en ze waren allebei erg lekker. Ondanks dat ze ook glutenvrije tiramisu op de kaart hadden staan, sloegen we een toetje over want ik zat best vol. Hierna gingen we nog naar de Middeleeuwse Markt in het Turia Park. Ik ging eerst even met mijn ogen dicht in het gras liggen om even tot rust te komen, maar door alle omgevingsgeluiden lukte dat niet. In een klein uurtje zagen we alles op de markt en daarna was het voor mij echt tijd om naar het appartement te gaan. Om 16.30 uur lag ik pas in mijn bed. Ik zette de wekker op een half uurtje voor een powernap. Daarna bleef ik nog wel een tijdje liggen. We wilden nog wel iets kleins eten dus gingen we naar het Venezolaanse afhaaltentje La Papita de leche. Hier aten we een tequeňos en een empanada met gehakt. We winkelden nog wat voor souvenirs en kwamen uit bij Plaza de l’Ajuntament, waar het stadhuis en de fontein mooi verlicht waren. We besloten richting het appartement te gaan, want ik had inmiddels wel lang genoeg gelopen.
Zondagmorgen wisselenden we nog van plan om naar natuurlijkgebied Albufera te gaan. Het was 20 minuten lopen naar de bushalte, dus besloot ik de rolstoel thuis te laten. Toen we bij de bushalte aankwamen stond de bus er al. Hij bracht ons naar halte Embarcadero Albufera en hier lagen de bootjes al klaar om het meer op te varen. Helaas sprak de schipper geen Engels, maar liet hij het informatieblad in het Nederlands lezen. Zo leerden we veel over het gebied. De boottocht was mooi, maar helaas hadden we geen flamingo’s en rijstvelden gespot. We namen de bus verder naar El Palmer, waar we gereserveerd hadden bij Mateu om paella met kip eten. Het restaurant was nog dicht, dus liepen we een half uurtje door het plaatsje. Hier zagen we verdroogde rijstvelden en mooie originele huisjes. De paella was heerlijk en hierna namen we de bus weer richting Valencia. De terugwandeling naar het appartement was heel zwaar. Ik had al best wat gelopen en zat laag in mijn energie, dus zwabberend kwamen we om 15.30 uur in het appartement aan. Ik deed nog een dutje en had wat moeite met wakker worden. Om 17.30 uur gingen we met de rolstoel de deur weer uit om nog even te gaan kijken bij Station North en de naastgelegen Arena voor stierenvechten. Helaas was de arena voor onderhoud gesloten en konden we niet binnen kijken. Hierna gingen we weer op het terras zitten bij Sana Locura. Dit keer kozen we voor Creoolse Dumplings gevolgd door nog een rondje zoetigheid. Op het terras ging het lampje bij mij uit, dus om 19.30 uur zat ik uitgeteld op de bank. Ik had geen fut meer om te kletsen, dus keek ik serie tot 21 uur en kroop daarna mijn bed in. Voor 21 uur mag ik van mezelf nooit gaan slapen, want dan ben ik zo vroeg wakker.
Maandagochtend gingen we pas laat richting het strand. De bus deed er bijna één uur over om er te komen ipv 30 min zoals onze host verteld had. Helaas was het flink bewolkt, dus lagen we met onze kleren aan op het strand. Rond 12.30 uur ging de zon schijnen en besloten we we bij een strandtent te lunchen. We bestelden een salade en patatas bravas. Hierna gingen we met de bus weer terug naar de stad en stapten we nog uit bij het voetbalstadion van Valencia. We maakten wat foto’s en mijn zus kocht een shirt in de fanshop. Om 15.30 uur waren we weer in het appartement. Ik bleef lang op bed liggen en we aten in het appartement een pizza, want we gingen om 18.30 uur weer de deur uit naar een Flamenco voorstelling die om 19.30 uur begon. We kregen een plekje op de eerste rij toegewezen en een glas Sangria erbij. De voorstelling was mooi om een keertje gezien te hebben, maar ik zou niet nog een keer gaan.
Dinsdagochtend zou het de hele ochtend gaan regenen, maar na een bui rond 8 uur, gaven ze opeens droog weer op. We bezochten het stadhuis waar enorm veel moeite voor mij werd gedaan, zodat ik met de rolstoel de eerste verdieping kon bezoeken. Daarna liepen we naar het keramiekmuseum dat vroeger een paleis was geweest. Ook hier werd een speciale zijdeur voor ons geopend. We hadden nog wat tijd over voor ons lunchrestaurant Lalola open ging om 13 uur. We vonden op een pleintje een bankje in het zonnetje onder een sinaasappelboom. Bij Lalola bestelden we twee tapasgerechten. Dat was smullen, vooral de knapperige kipreepjes. We waren om 14.40 weer in ons appartement. Ondanks dat ik heel erg moe was, kon ik niet slapen. Ik keek het nieuwe seizoen van Emily in Paris om wat te ontspannen. Om 17 uur gingen we weer op pad. We kwamen langs een rolstoelenwinkel, waar een gave rolstoel in de etalage stond. Zoiets moderns zou ik wel willen, als de mijne kapot gaat. We gingen naar binnen bij Mi Lugar (ook een glutenvrije bakkerij. We bestelden panini, kaas- en kipkroket en een donut. Alles was erg lekker, vooral de kroketten verrasten ons positief en de donut was ook gefrituurd maar het deeg was weer minder luchtig dan de donuts die we in Nederland kennen. Ondertussen was het hard gaan regenen en onweren, dus bestelden we nog een theetje met taart erbij. Toen het wat droger werd, waagden we ons de straat weer op. Alleen word je ook met zachte regen in de rolstoel snel nat. Bij het stadhuis werden we nog getrakteerd op een mooie regenboog. In het appartement speelden we nog twee potjes Qwirkle. Leuk om daar nog wat fut voor te hebben.
Alweer onze laatste volledige dag in Valencia. Om 10 uur namen we de bus naar het Sciencepark. De Spaanse bussen zijn uitgerust met een laadklep, alleen werkte hij niet. We tilden de rolstoel de bus in en een vrouw hielp ons heel lief. Ook met uitstappen werden we geholpen. We waren al eerder langs het Sciencepark gereden, maar als je naast de gebouwen loopt zijn ze echt indrukwekkend. We maakten vele foto’s. Via het Turia Park liepen we in 45 minuten naar Mey Chen. Dit was een Chinees restaurant waar we zoetzure kip, tortilla ham en groentenrijst bestelden. Het werd supersnel geserveerd. We gingen met de bus weer terug. Ik had niet verwacht dat we in de volle bus erbij zouden passen, maar er werd door alle mensen plaatsgemaakt. Om uit te stappen moest ik op een speciale knop drukken voor de halte. Toen riep de chauffeur door de bus heen in het Spaans of het klopte dat de rolstoel eruit wilde. Ik verstond alleen het woord “roller” en antwoorde met “si”. Wat een avontuur met de rolstoel in de bus. Ging prima, maar was vantevoren wel spannend. Na twee uurtjes op bed gelegen te hebben, gingen we weer op pad. Ik twijfelde tussen lopen en de rolstoel, maar had geen zin om de rolstoel weer de lift in te proppen, dus gingen we lopend. We wilden eigenlijk een terras in de zon, maar die zijn zeldzaam tussen de hoge gebouwen. Ik kocht nog een leuke tas en we zochten een plekje op het terras voor een drankje. We wilden nog glutenvrije churros proberen, maar die vielen wat tegen. Dan nog maar een lekker stracciatella ijsje en nog een korte wandeling, omdat we nog niet wilden dat de vakantie voorbij was. ’s Morgens had ik het meeste al ingepakt, dus dat was snel klaar.
Donderdagochtend werden we om 7 uur met de taxi opgehaald. Ik had maar kort geslapen, want ik vind het altijd wel spannend of hij komt zoals afgesproken. Natuurlijk stond hij gewoon op ons te wachten en laadde hij alles in. Op Valencia Airport waren er gelukkig geen problemen met mijn accu’s en verliep alles vlot. Wat een super stedentrip hadden we gehad met veel mooie dingen en heel veel lekker glutenvrij eten. Volgende week maar pas op de weegschaal gaan staan 😉
Ons plan was om een last minute herfstvakantie te boeken, maar toch keken we af en toe op internet naar een bestemming. Ik ging eerst nog naar Valencia en we wilden even afwachten hoe ik daar energetisch van terug kwam. Ook wilden we rekening houden met het vieren van Halloween. In onze buurt vieren we Halloween op vrijdag 25 oktober, dus de herfstvakantie zou dan alleen een midweek worden.
Vandaag keek ik naar een overnachting in de buurt van Bobbejaanland, omdat we daar maar €5,- entree hoeven te betalen met onze Rotterdampas. Zo kwam ik op het verblijf van De Boshovense Velden in Grobbendonk. Op het terrein ligt ook een manage, dus ik mailde de eigenaar om te vragen naar de mogelijkheid voor paardrijden voor onze dochter. Ik kreeg gelijk een email terug dat er van 29 oktober t/m 1 november ponykamp was en dat ze daaraan kon deelnemen of dat we een pony konden huren om te wandelen in het bos voor een uurtje. Ik belde de eigenaresse voor wat meer informatie aangezien onze dochter maar een paar paardrijlessen gehad heeft en ik wilde weten of er alleen kinderen van de manege waren. Ze vertelde dat onze dochter de eerste dag een privé-les zou krijgen om haar niveau te bepalen en indien nodig zou het elke dag een privéles zijn i.p.v. met de groep. Bij het avondeten legden we de optie voor aan onze dochter en zij was meteen enthousiast. Het leek ons ook top, want het ponykamp is dagelijks van 9 tot 16 uur en dan kunnen wij die ochtenden gebruiken om de steden Lier (20 min), Mechelen (40 min)en Antwerpen (30 min) te bezoeken. We boekten de accommodatie van maandag t/m vrijdag inclusief ponykamp. Wat een heerlijk vooruitzicht.
Onze eerste week was voorbij gevlogen. We waren elke ochtend op pad geweest en ik had zelfs nog energie gehad om ’s avonds soms te klaverjassen als onze dochter op bed lag.
Donderdagochtend gingen we naar de oostkust van het eiland voor een paardenrit met rijtuig om 9.00 uur. Deze route hadden we nog niet gereden, dus we kwamen langs uitzichtpunten waar we op de terugweg even stopten. We werden opgewacht door een medewerker van Quinta Pimentel en het paard met rijtuig stond al klaar. Onze dochter wilde graag voorop zitten. De route ging naar uitzichtpunt Ponta Sossego over de weg die we net gereden hadden. Dat was wel jammer, maar we zagen nu toch andere dingen als vanuit de auto. Het uitzichtpunt Ponta Sossego met bijbehorende park was erg mooi. Onze dochter genoot van de paardenrit. Hierna reden we met stops bij de uitzichtpunten richting huis. We konden vanuit sommige uitzichtpunten zelfs ons huis op de heuvel zien.
Vrijdagochtend reden we naar Lake Furnas om een wandeling rond het meer te maken. Deze wandeling was te doen met de rolstoel, maar in het begin werd ik gek van het gehobbel van de kleine steentjes. Gelukkig werd het later meer een grindpad wat beter ging. Het uitzicht op het meer was fantastisch en al keek je de andere kant op had je veel mooie bomen, struiken en planten. Op een gegeven moment was een gedeelte van het pad lichtjes onder water. Ik besloot dat dit wel haalbaar was met de rolstoel en onder luid applaus van omstanders kwam ik aan de overkant. Hierna waren we vlot bij de geisers van Grena Park die we al gezien hadden. Mijn vriend bood aan om ongeveer 1/3 van de route alleen terug te lopen, want het laatste deel van de route liep aan de autozijde van het meer en deze hadden we al vaak gereden. ’s Middags ging ik met onze dochter een uurtje zwemmen bij het zwembad van Povoação. Toen we terug kwamen stond de bbq aan en hebben we heerlijk gegeten.
Voor zaterdag hadden we de tips voor onze activiteiten gekregen van onze verhuurder. Hij stelde het park van D. Beatriz do Canto voor, welke alleen in augustus voor publiek geopend is. Het was een mooie tuin met een leuke waterpartij en kleine hangbrug. Hierna reden we naar het strand van Ribeira Quente. Hier hebben we lekker gezwommen en meegedreven met de sterkte golfslag richting het strand. Vooral onze dochter kon geen genoeg krijg van de golfslag. Ze zwom met een klein opblaasplankje, want we konden al snel niet meer staan. ’s Avonds gingen we uit eten bij Restaurante O Riquim om onze eerste verblijfsperiode af te sluiten.
Zondagochtend checkten we uit en reden we richting Ribeira Grande. We stopten bij het uitzichtpunt Miradouro de Santa Iria. Wat een prachtige kustlijn konden we hier zien. Hierna reden we verder naar Salto do Cabrito. Ik had gelezen dat je bij deze waterval tot dichtbij met de auto kon komen, maar er stond een stopteken, dus parkeerden we de auto en liepen naar beneden. Daar was een mooie waterkrachtcentrale naast de waterval. De waterval was niet zo groot en het was erg druk. De toeristenbusjes met gids reden wel tot onderaan de waterval en ik zou nooit de klim naar boven kunnen maken, dus besloten mijn vriend en moeder de auto te halen. Dat was zo fijn. Achteraf hadden we wel door mogen rijden vanwege mijn gehandicapten parkeerkaart. Hierna reden we naar Ribeira Grande om lekker te gaan zwemmen. Het was een mooi buitenbad met een duikplank en je kon er ook in zee zwemmen. De entree was 7 euro met zijn vijven, echt heel goedkoop. Om 13.30 uur kreeg ik een berichtje dat we al in ons huis konden, dus reden we naar ons tweede adres in Lagoa. Het huis was erg ruim, maar het was al 27 graden binnen. Helaas zat er in dit huis geen airconditioning. De verhuurder had ons vooraf verzekerd dat het niet nodig was, maar nu bleek het voor mij erg heet. Ik ging even rusten, maar zocht algauw verkoeling buiten in de schaduw. We aten broodje hamburger met frites in de tuin. Ik ging ’s avonds om 21 uur naar boven. Met de ramen open slapen lukte niet vanwege de geluiden van de stad (auto’s en honden), maar met de ramen dicht werd het erg heet. Ik kwam maar niet in slaap, zelfs na twee halve oxazepam tabletten. Om drie uur was ik nog steeds wakker. Ik werd zo wanhopig dat ik zelfs keek naar een hotel met airconditioning of om eerder naar huis te vliegen. Uiteindelijk viel ik rond 4.30 uur toch in slaap.
Ik had vannacht maar drie uurtjes geslapen. Ik deelde mijn zorgen en ideeën bij het ontbijt. We besloten een ventilator te gaan kopen, de verhuurder te benaderen en ik zou nog één nacht in het huis proberen te slapen met een slaappil (ik had nog twee slaappillen over van mijn schub vorig jaar, waarmee ik zeker 6 uur slaap). We gingen naar Parque Atlantico om te shoppen. Dit is een grote shoppingmall die niet thuis lijkt te horen op zo’n klein eiland. We kochten een ventilator en oordopjes voor onze dochter. Hierna stopten we nog bij Ananasplantage Augusto Arrudo. Hier worden de ananassen in lage kassen gekweekt. In de film die we keken, werd duidelijk dat het twee jaar duurt voordat de ananas volgroeid is. ’s Middags liepen we naar de zee op 5 minuten van ons huis. Mijn vriend en dochter gingen even het water in, maar werden gewaarschuwd voor kwallen dus waren ze er snel weer uit. Hierna haalden we nog een ijsje en zochten een restaurant uit voor ’s avonds. Hier aten we heerlijk binnen in de airconditioning. ’s Avonds ging ik slapen met de ventilator aan. Dit gaf wel iets verlichting, maar het bleef 26.6 graden in mijn slaapkamer. Dankzij mijn slaappil viel ik al snel in slaap.
Dinsdagochtend. Ik had best aardig geslapen, maar hakte toch de knoop door om ipv zondagochtend, donderdag om 19 uur terug naar huis te vliegen. Dit regelde ik telefonisch met Transavia. We hoefden maar €55,- bij te betalen voor onze vijf tickets. Ook al was de beslissing genomen, ik bleef mij wel bezwaard voelen. Ik bracht ook de verhuurster op de hoogte van onze annulering en hoopte dat zij ons tegemoet zou komen. Dit moest via Booking, dus nam ik ook met hen contact op. Dit viel helaas niet direct te regelen, dus gingen we er maar vanuit dat we niets terug zouden krijgen. Nu alles geregeld was, gingen we op weg naar Ponta del Ferreira op 45 minuten rijden. We reden een hele steile weg naar beneden naar de parkeerplaats, maar werden direct beloond met een mooi uitzicht. Vroeger was de lava hier in zee gestroomd tot het was versteend. Een stukje verderop konden we zwemmen in een natuurlijk stuk verwarmd zeewater. Dat is een hele vreemde ervaring, omdat stromen met warm en koud water zich afwisselen. Tussen de rotsen hingen drie touwen, waaraan we ons vast konden houden. We begonnen bij het middelste touw, maar hier was het best nog warm, dus gingen we naar de voorste. We genoten een lange tijd van dit bijzondere natuurlijke bad. We waren laat terug, dus ik was erg moe. Ik viel met rusten zelfs nog een half uurtje in slaap, heerlijk. Mijn vriend en dochter waren samen op stap naar het voetbalstadion en Ponta Delgada, dus ik kon extra lang rusten.
Woensdagochtend hadden we een jeeptour geboekt naar Sete Cidades. Dit is een gebied met veel kratermeren. We werden bij onze villa opgehaald. Onderweg begon het mistig te worden en soms regende het eventjes. Bij de eerste uitzichtpunten konden we niets zien vanwege de mist, maar hoe verder we kwamen, hoe beter het zicht. Op een gegeven moment brak de zon ook even door de mist heen. We reden naar het dorp onderin de krater, waar twee kratermeren zich samengevoegd hadden. Hier hadden we even pauze en konden we ook een kerkje bekijken. We reden weer terug via een andere weg en stopten nog twee keer om mooie foto’s van de andere kant te maken. We waren rond 13.30 uur weer thuis. Ik rustte maar kort, want ik wilde nog wel met onze dochter naar het zwembad van Lagoa. Mijn vader ging met ons mee. Het was even zoeken naar een parkeerplaats, maar wat een gaaf zwembad was hier. Er was een deel tussen de rotsen waar in zee gezwommen kon worden en een ruim zwembad. Wij kozen voor het zwembad. We bleven anderhalf uur en gingen toen weer naar het restaurant bij ons in de straat voor ons laatste diner op Sao Miguel.
Donderdagochtend bij het ontbijt spraken we af dat we om 16.15 uur de auto in zouden laden om naar het vliegveld te gaan. De ochtend gebruikten we nog om Ponta Delgada te verkennen met een rondrit in het treintje om 10.30 uur en de laatste souvenirs te kopen. De straten in Ponta Delgada waren mooi versierd met zeedecoratie. Om 13 uur liep onze parkeermeter af, dus gingen we naar huis.
Na de lunch pakte ik eerst mijn tas in. Van echt rusten kwam het niet; daarvoor was ik te onrustig. Bij de luchthaven laadden we alles uit en regelde mijn vriend het inleveren van de huurauto, terwijl wij alvast naar de incheckbalie gingen. Voor onze vlucht was hij nog gesloten (2 uur voor de vlucht), maar vanwege mijn rolstoel mochten we alvast inchecken. Samen met mijn moeder keek ik nog wat souvenirwinkels en kocht een tas voor mijn schoonmoeder. Daarna werden we nog door de secrurity geholpen en hoefden we nog maar even te wachten voor het boarden. Het vliegtuig was weer halfvol en zo verhuisde ik naar een zitje met 3 lege stoelen. Zo zat ik lekker rustig en keek ik een tijdje een serie. Ik had ook nog een emotionele bui. Vorig jaar hadden we onze vakantie moeten annuleren en nu vlogen we door mij eerder terug. Na eventjes zachtjes gehuild te hebben, deed ik mijn ogen dicht nog wat te rusten. Om 1.00 Nederlandse tijd landen we en haalden we de auto op bij P3. Moe, maar blij om weer in ons eigen huis te zijn, viel ik in slaap. Ik kon terug kijken op een super gave vakantie en ik hoop dat de teleurstelling dat we eerder terug moesten vliegen snel verdwijnt.
Na vanmorgen nog de laatste dingen ingepakt te hebben, werden we om 11.15 uur opgehaald door mijn ouders die met ons meegingen op vakantie. We stopten bij Vertrekhal 1 en daar stapten mijn vader, dochter en ik uit. Dan konden we alvast onze bagage inchecken en de assistentie voor de rolstoel regelen. Ondertussen parkeerden mijn vriend en moeder de auto in de parkeergarage van P3. De rij voor de bagage verliep best vlot. Bij de assistentie vertelde de medewerkster dat ik mijn rolstoel tot de gate mee mocht nemen en dat ik priority kreeg. Superfijn allemaal. We lunchten met een kipsate met rijst bij Leon. Daarna was het tijd om naar de gate te gaan. We zouden om 14.40 gaan boarden, maar het vliegtuig stond er nog niet. Toen het vliegtuig er eenmaal was, ging het allemaal best vlot. De vlucht was maar 2/3 vol, dus ik koos 3 stoelen voor mezelf. Zo kon ik nog even liggen. De vlucht duurde 4,5 uur. Na de landing haalden we de bagage en de huurauto op. Het was een uur rijden naar ons huis. Bij ons huis werden we verrast door de grote tuin met een ongelooflijk uitzicht. Het huis zelf was ook prachtig. We pakten vlot de eerste spullen uit en legden onze dochter op bed. Ik was helemaal op, dus ik kroop er ook gauw in.
De volgende ochtend ontbeten we buiten met zeezicht. Onze verhuurder had allemaal plaatselijke lekkernijen voor ons neergezet, zodat we een lekker ontbijt hadden. Hierna was het tijd om boodschappen te gaan doen. Mijn moeder en vriend gingen hiervoor op pad. Zij hadden veel verschillende kleine supermarkten nodig om alles van het lijstje te vinden. Na mijn middagdutje gingen we nog op pad om het eiland te verkennen. We reden naar de theevelden van Porto Formoso, waar we een korte video te zien kregen over hun theeproductie. Op de terugweg stopten we nog bij uitzichtpunt Miradouro do Salto do Cavalo waarvandaan we een mooi uitzicht hadden op het meer van Furnas. Hierna reden we naar Povoação, waar we uit eten gingen bij Jardim.
Zaterdagochtend moesten we vroeg op om op Walvissentour te gaan die om 8.30 uur begon. Eerst kregen we een korte briefing over welke dieren we mogelijk konden zien en de veiligheidinstructies. Al snel werden er ‘gewone’ dolfijnen gespot. Eentje sprong mooi uit het water. Na een tijdje gekeken te hebben werden er potvissen gespot door de uitkijkposten vanaf het land. Vol gas voer de zodiac-boot erop af. Dit ging gepaard met harde klappen van de boot op het water. We vingen er glimp op van de staart van de potvis, wat betekende dat hij een nieuwe duik nam. Opnieuw werden er potvissen gespot. We voeren erheen en dit keer konden we wat langer naar de potvis kijken, maar ook deze nam een diepe duik. Verderop werden ook potvissen gezien. Dit keer met een kalf erbij. Nu hadden we volop de tijd om te kijken, want een kalf kan nog geen diepe duik maken dus deze bleef aan de wateroppervlakte. Vlakbij zwommen ook twee volwassen potvissen, waarvan één de moeder was vertelde de gids. Na een tijdje voeren we weg om de dieren rust te gunnen. Als laatste werden er nog vlekdolfijnen gespot. Dit is een wat kleinere soort, waarvan één dolfijn onder de boot doorzwom en we hem goed konden zien. Hierna voeren we via de kust terug en konden we het eiland van Franco do Campo goed zien. Hier gingen we later deze week nog naartoe. Wat hadden we een mooie tocht gemaakt, alleen was mijn rugpijn flink verergerd door de harde klappen van de boot en het gedraaid zitten om alles goed te kunnen zien. We deden nog boodschappen bij een grote supermarkt. Ze hadden hier glutenvrije pizza’s, dus dat was een makkelijke keuze voor het avondeten.
Zondagochtend reden we naar Ribeira dos Caldeirões Nationaal Park. Hier was bij de parkeerplaats al een mooie waterval waar je direct heen kon lopen. Hierna liepen we het park ook in. Ik ging in de rolstoel, want de paden waren best wel stijl. Beneden was er ook nog een waterval. Daar kon je zwemmen, maar het water was wel erg koud. Toch wilde onze dochter het wel proberen en ging ik met haar mee. Verder dan met onze knieën in het water kwamen we niet. Op de terugweg stopten we nog even bij een uitzichtpunt. Na mijn middagdutje ging ik met mijn vader en dochter naar het gemeentezwembad van Povoação. Dit was gratis en erg netjes en grensde direct aan het strand. Na het zwembad wilde onze dochter ook nog even de zee in, dus dat deden we ook nog even. ’s Avonds staken mijn vader en vriend de bbq aan. Wat was dat genieten in de tuin.
Maandagochtend gingen we naar Grena. Voor de ingang van het park konden we de bubbelende en stomende poelen zien door de aardwarmte. Deze warmte werd ook door restaurants gebruikt om hun stoofpotten in te maken. Bij de ingang moesten we een tijdje wachten tot iemand de speciale ingang voor mij kon open maken. Ik wist dat ik met de rolstoel alleen tot de hottubs kon komen, maar dat deze zo dichtbij de ingang waren wist ik niet. Terwijl de rest de route richting de watervallen liep, zocht ik een mooi plekje om van de natuur te genieten. Plots kwam onze dochter mij halen, want waterval nummer 6 was op loopafstand voor mij. Deze was erg klein, maar leuk om te zien. Zij vervolgden hun weg en ik zocht mijn plekje weer op. Ondertussen kreeg ik foto’s van de waterval die ze bereikt hadden. Leuk om op deze manier toch mee te kunnen genieten. Mijn vriend en dochter kwamen wat eerder terug, terwijl mijn ouders de rest van het park ontdekten. Ze kwamen enthousiast terug. We waren net te laat bij de uitgang om te zien hoe de restaurants hun stoofpotten ophaalden, maar zagen nog wel hun pannen achter in de auto staan. ’s Avonds gingen we weer uit eten bij hetzelfde restaurant Jardim waar we al geweest waren.
Dinsdagochtend gingen we naar Furnas voor park Terra Nostra, maar we waren zo vroeg dat we ook nog een kijkje konden nemen bij het park met de watertrapwaterval die we al een paar keer met de auto gepasseerd waren. Hierna gingen we naar Terra Nostra. Bij de kassa bleek dat de thermale baden door de autoriteiten gesloten waren en dat we alleen de botanische tuin konden bezichtigen. Dit leek ons niet interessant genoeg omdat ze dezelfde entreeprijs vroegen, dus gingen we nog wat boodschappen doen en langs bij bakkerij Gloria Moniz die een glutenvrij kokosgebakje had. ’s Middags gingen mijn vriend en dochter zwemmen in Povoação.
Woensdagochtend gingen we om 8.45 uur richting Vila Franca do Campo. Hiervandaan kon je met de boot naar het eilandje Ilhéu Vila Franca do Campo. Dit is een gezonken vulkaan waar je goed in kunt snorkelen. Er mogen per dag maar 200 mensen tegelijk op het eiland zijn en er worden 400 kaartjes verkocht. Gelukkig was het mij online al gelukt om 5 van de 50 kaartjes in de voorverkoop te kopen. Hierdoor konden we langs de lange rij voor de kassa lopen en om 10 uur zaten we op de eerste boot naar het eiland. Snel zochten we een plekje op het beton, zodat we niet op de rotsen hoefden te zitten. Mijn vriend en dochter gingen direct snorkelen, terwijl ik nog wat foto’s maakte. Wat een bijzondere plek om te zijn. Ook ik ging snorkelen, maar zag eerst weinig. Later ontdekten we steeds meer vissen aan de randen van de krater. Ik ging twee keer het water in. Hierna was ik te moe om te snorkelen. Om 13.10 uur hadden we de boot weet terug en om 14.30 uur kon in mijn bed pas in. Hier bleef ik tot het avondeten liggen, want ik was erg moe.
Mijn vriend had gisteravond de auto al grotendeels ingepakt, waardoor we alles vlot ingepakt hadden vanmorgen. Om 9 uur reden we richting Landal Sonnenberg. Op dit park waren we vorig jaar ook geweest en dit was zo goed bevallen, dat we weer hetzelfde huisje geboekt hadden. Onderweg stopten we één keer en om 13 uur kwam we bij ons huisje aan. Helaas was het nog niet klaar, maar mijn vriend reed alvast naar het huisje en onze dochter en ik gingen naar de binnenspeeltuin. Al snel kreeg ik van mijn vriend een belletje dat het huis klaar was. We gingen erheen en ruimden alles in. Toen mijn bed opgemaakt was, kroop ik er lekker in, terwijl mijn vriend en dochter weer terug gingen naar de binnenspeeltuin. Later zocht ik ze ook op. Na het avondeten liepen we nog naar het uitzichtpunt aan het einde van het park en via Fijn om de eerste dag weer gesetteld te zijn.
Dinsdagochtend gingen we om 10 uur met de boswachter mee wandelen. Hij vertelde veel over zijn werk en de invloed van de klimaatverandering op de bomen. Het was erg interessant om te horen, al viel de wandelafstand tegen. ’s Middags reden we naar Bernkastel waar mijn dochter en ik een ijsje gingen eten, terwijl mijn vriend de boodschappen deed. Daarna gingen we bij een pizzeria eten. Deze zat buiten het centrum, maar was leuk gelegen. Vanuit het terras keek je het mooie bos in. De glutenvrije pizza was erg lekker. We gingen snel na het eten weg, want onze dochter voelde zich niet lekker. Ze bleek ook verhoging te hebben.
Woensdagochtend voelde onze dochter zich goed en gingen we naar het Klimbos op het park. Ik klom met haar mee, want ondanks dat ze vanaf zes jaar alleen mocht klimmen, wilde ik het haar goed leren. Ze vond het hartstikke gaaf en het lukte mij ook om een uur mee te klimmen zodat we alledrie de kinderparcours gedaan hadden. Hierna ging onze dochter alleen klimmen en kon ik bijkomen in de rolstoel. Ik was mega trots dat het klimmen gelukt was. ’s Middags deed onze dochter mee aan het bowlen met het recreatieteam. Zo leerde ze twee nieuwe dingen op één dag.
Donderdagochtend hadden we gepland om naar Eifelpark Gondorf te gaan. Onze dochter werd alleen wakker met 38,5 verhoging. Toch wilde ze wel graag, dus na een paracetamol gegeven te hebben, gingen we toch op weg. Het was heel rustig in het park. Veel attracties werden speciaal voor ons aangezet. We gingen rodelen, achtbanen, bootjes, wildwaterbaan, bungeetrampoline en een rondje met de Eifel-Express om de dieren te bekijken. Onze dochter ging zelf in alle ronddraaiende attracties en haar favoriet blijft de zweefmolen. Rond half drie gingen we weer terug naar ons vakantiehuisje.
Vrijdagochtend gingen mijn dochter en ik zwemmen. Het was pas de eerste keer deze vakantie, maar onze dochter koos steeds voor de binnenspeeltuin. Ze vond al snel een vriendin om met haar duikringen mee te spelen. Na anderhalf uur vond ik het wel mooi geweest. Ik was nog een beetje moe van de vorige dag en ’s middags gingen we nog met alpaca’s wandelen in Riol. Dit stond eigenlijk voor de ochtend op het programma, maar de eigenaresse had vanwege mijn rolstoel aangeboden dat het vanwege de regen ’s morgens naar de middag verzet kon worden. Dankbaar maakten we van het aanbod gebruik. Net voor aankomst spuugde onze dochter in de auto. Gelukkig vonden we snel een parkeerplaats om de auto redelijk schoon te maken. Gelukkig bleef onze dochter vrolijk en had ze nog steeds zin in de wandeling. Alpakas am Auenwald had naast een groep alpaca’s ook twee lama’s. Één daarvan hield enorm van knuffelen en aandacht. Voor de wandeling kregen we allemaal een eigen alpaca en we liepen een mooi rondje langs het watersportmeer. Het was een lieve eigenaresse die veel vertelde over de dieren en de omgeving. We wandelden anderhalf uur en veel mensen vonden ons een leuke bezienswaardigheid. Aan het einde werd onze dochter moe en klom ze bij mij op schoot. Altijd makkelijk met de rolstoel erbij.
De laatste twee dagen bleven we overdag op het park. Mijn lijf was erg moe en onze dochter vermaakte zich nog steeds heerlijk in de binnenspeeltuin. Wij zochten dan een plaatsje op het terras waar we potjes Yahtzee speelden. We gingen ook nog minigolfen en wandelen in het bos. Zaterdagavond gingen we uit eten bij een typisch Duits restaurant in Bernkastel en als toetje haalden we een ijsje.
Zondagavond hadden we de auto al grotendeels ingepakt, zodat we maandagochtend na het ontbijt weer richting Nederland reden. We hadden weer een heerlijke vakantieweek gehad.
In mijn tijdlijn bij Facebook komen steeds mooie reizen naar Ierland boven. Ik ben hier in 2003 met een vriendin geweest toen we een maand in een Ierse apotheek werkten. In de weekenden trokken we erop uit en hebben The Burren, Cliffs of Moher en prachtige heuvels gezien. We verbleven vlakbij Dublin, dus ook daar hebben we veel tijd doorgebracht. Toch zou ik graag een keertje teruggaan, want er is nog zoveel moois te zien. Wie weet een mooie bestemming voor de zomer 2025?
Nog een keertje terug naar Winters Lapland staat op het wensenlijstje van mijn vriend. We zijn daar in 2020 geweest in Kiruna (Zweden). Ik vond het erg gaaf, maar tegelijkertijd ook erg koud. Als we weer die richting op gaan, zou ik het willen combineren met een bootreis door de fjorden. Ik vond een gave reis bij Voight Travel. Ik zocht contact met hen en zij vonden deze reis minder geschikt voor onze dochter. Ze adviseerden een speciale kinderreis naar IJsland. Deze reis biedt IJslandse winteractiviteiten in een decor van besneeuwde lavavelden, kraters en bevroren watervallen. Hier werd ik ook enthousiast van. Wij zijn nog nooit in IJsland geweest. Helaas zijn de prijzen voor 2025 nog niet bekend, dus worden we geïnformeerd zodra er geboekt kan worden.
Zo leuk om weer naar reizen te speuren. Doordat onze reis naar de Azoren vorig jaar niet door ging, hoefde ik voor dit jaar geen nieuwe bestemming uit te zoeken. 2025 lijkt nog ver weg, maar dromen kan altijd.
Mijn schoonmoeder ging van vrijdag t/m maandag ook mee op vakantie. Ze had vannacht al bij ons gelogeerd, zodat we na het inruimen van de auto konden gaan rijden richting Limburg. Om 9.30 uur waren we zover. Onderweg hadden we wat file rond Beuningen en stopten één keer. Om 12 uur waren we bij het park. Helaas was ons huisje nog niet beschikbaar. We gingen lunchen in het restaurant. Om 13.15 uur belde ik naar de receptie of het huisje klaar was, maar ze vertelde dat het om 14 uur pas klaar zou zijn. Erg jammer, want ik verlangde wel naar mijn middagdutje. Mijn schoonmoeder maakte de bedden op met onze dochter, terwijl wij de auto uitruimden. Ik had graag meegewild naar de glutenvrije bakker om mijn bestelling op te halen, maar dat redde ik niet. Mijn vriend reed naar Venlo naar Oui! Sans Gluten en naar de Jumbo om onze bestellingen af te halen. Ik kwam uit bed om te helpen opruimen en mijn schoonmoeder ging met onze dochter naar het zwembad. Wat zag mijn bestelling van glutenvrije producten er gaaf uit. Ik proefde direct de appelflap en ’s avonds nog een stukje van de hartjeswafel.
Zaterdagochtend ging ik met onze dochter naar het zwembad. Het ging om 10 uur open en het was erg druk. Toch bleven we een tijd en vermaakten ons met de duikringen. Na mijn middagdutje gingen we naar Arcen om een wandeling van 5 km te maken. We kwamen langs het kasteel, een gedeelte liep door het bos en langs de brouwerij van Hertog Jan. Vooral het uitzicht van het laatste gedeelte van de wandeling langs de Maas was heel mooi. Hierna gingen we eten bij Alt Arcen. Dat was heerlijk en een mooie afsluiting van de dag.
Zondagmiddag gingen onze dochter, schoonmoeder en ik naar het Wereldpaviljoen in Tegelen. Ik had dit uitgezocht vanwege de vele goede recensies. Het paviljoen was alleen ’s middags open, dus ik deed een vroeg middagdutje, zodat we om 13.30 uur in de auto konden stappen. Bij aankomst bij het Wereldpaviljoen konden we precies nog met de vliegtuigsimulatie mee naar Nicaragua. Hierna gingen we door de douane en kwamen we in het dorp waar volop activiteiten waren. Onze dochter begon het steeds leuker te vinden. Ze vulde haar paspoort in, timmerde een boot en verfde de boot. Hierna gingen we verder naar Afrika waar ze een haarwrap vlocht, Djembe speelde en VR film van een Afrikaans dorp keek. Ik ben enorm gek op Afrika en vond het mooi om onze dochter te vertellen dat ze daar bijvoorbeeld geen vaatwassers en wasmachines kennen. Om 16.30 uur reden we weer terug naar het vakantiepark.
Maandagochtend verkenden we het park verder, terwijl onze dochter op de skelter reed. Terwijl ik uitrustte brachten mijn vriend en dochter mijn schoonmoeder naar de trein in Venlo. ’s Middags ging ik weer met haar zwemmen. Ze werd vriendinnen met een meisje en speelde daar heel leuk mee. Wat mij wel opvalt als ik met onze dochter ga zwemmen is dat het vaker de papa’s zijn die gaan zwemmen met hun kind, terwijl dit bij ons juist omgekeerd is.
Dinsdagochtend gingen we wandelen bij de Maasduinen. De beleef het boeiendstebos-route van 2700 meter was afwisselend door het bos, duinen en langs vennen. Ondanks dat het geen rolstoelroute was, was het goed te doen. Ik hoefde maar twee keer een stuk te lopen omdat het te steil was en het pad te smal. ’s Middags gingen we minigolfen op het park. Wat een vervelende banen waren het. Ze liepen niet vlak en hierdoor mistte we de hole vaak onnodig. Toch maakten we het rondje af, want onze dochter had er veel plezier in. Hierna ging ze nog spelen in de speeltuin en ontmoette ze een nieuw vriendinnetje. Ze vroeg haar gelijk of ze morgenmiddag ook ging zwemmen, net als wij.
Woensdagochtend maakten we de 3km rolstoelwandeling bij het Eendenmeer. Na de wandeling van de dag ervoor kon ik nu wat meer genieten van alles om mij heen en hoefde ik niet op het pad te letten. Hierna reden we naar restaurant In de Sluis om taart te eten. Ze hadden hier glutenvrije schuim-toffeetaart. Die was echt heerlijk. Op een klein stukje lopen langs het Reindermeer was het Speelbos waar ons dochter heerlijk aan het klimmen was.
Het Reindermeer had een mooie kleur water en we maakten het plan om hier vrijdagochtend nog te gaan wandelen, voor we richting huis gingen. ’s Middags ging ik nog kort zwemmen met onze dochter en haar vriendin was er inderdaad. Na het zwemmen gingen we naar een Italiaans restaurant All Arco in Duitsland. Hier serveerden ze glutenvrije pizza en daarover had ik via de email al contact gehad. Ze verrastten mij met glutenvrije pizzabolletjes als voorafje en daarna kreeg ik een lekkere luchtige pizza. Wat een super leuk restaurant was het en het gedeelte waar wij zaten was helemaal vol. Ik bedankte de serveerster voor hun inzet voor de glutenvrije pizza bij het afrekenen.
Donderdag bleven we op het park. Onze dochter ging aan het einde van de ochtend koekjes bakken. ’s Middags borrelden we met mijn neefje en zijn gezin. Zij zaten toevallig op hetzelfde park. Het was erg gezellig.
Vrijdagochtend checkten we om 9.30 uur uit en reden weer naar het Reindermeer. Daar liepen we het 4km lange pad van Dorus Ontdekt. We begonnen met de trekpont als eerste hindernis. De rolstoel moest hiervoor uit elkaar. Gelukkig was er ook een ander gezin dat ons hielp. Hierna kwamen we op een zandpad terecht wat niet te doen was met de rolstoel. Mijn vriend en ik duwden de rolstoel een lange tijd door het zand heen. Gelukkig kon ik hierna weer een stuk rijden, want het duwen is erg zwaar in het zand. We kwamen ook nog bij een deel van de route waarbij het pad onder water stond. Mijn vriend en een voorbijganger probeerden de rolstoel zo goed via een schuine helling naast het water weer op het pad te krijgen. Mijn vriend moest daardoor echter met zijn voeten in het water dus die liep het laatste stuk met natte schoenen en sokken. Ook was er nog een versmalling omhoog waar we de rolstoel moesten duwen. Wat een moeilijke en zware route was dit voor ons. We zijn heel wat gewend, maar deze route was niet te doen. Erg vermoeid kwamen we bij de auto terug om vervolgens aan onze terugreis te beginnen. Het was weer een heerlijk vakantie geweest.
Donderdagochtend gingen we naar de Schaapskooi in Exloo. Hier werden om 10 uur de schapen vanaf de Schaapskooi naar de hei gebracht. Wij volgden hen naar het veld. Ik vind het altijd een mooi gezicht om de schapen door het dorp te zien lopen en bij elkaar gehouden worden door de (herders)hond. Na mijn middagdutje reden we naar Tiendeveen, waar ik een alpacawandeling geboekt had bij Alpaca Boerderij Zonneveld. We gaven eerst de alpaca’s eten en bewonderden de baby-alpaca’s. Hierna werden de mannetjes om mee te gaan wandelen door boer Tijn uit het veld gehaald. We kregen alledrie een alpaca. Zelfs ik in de rolstoel, dus dat vond ik wel heel tof. Soms was het wel lastig met het koord als mijn alpaca weer eens achterlangs kruiste, maar het ging best goed. Ons dochtertje genoot ook volop.
Vrijdagochtend reden mijn vader, dochtertje en ik naar Emmen om daar glutenvrije kibbeling te eten. Ondertussen speelde ons dochtertje heerlijk in de speeltuin aan de overkant van het terras. Aan het einde van de middag ging ik nog een uurtje met ons dochtertje naar het zwembad. Ons buurmeisje was daar aan het zwemmen, maar die konden we niet vinden. Gelukkig had ons dochtertje weer snel een nieuwe vriendin gemaakt en kon ik vanaf een stoel toekijken.
Zaterdagochtend werd er weer gezwommen. Deze keer ging mijn moeder ook gezellig mee. ’s Avonds gingen we uit eten op het park. Hier hadden ze een complete glutenvrije menukaart. Ik koos voor een lekkere kiprollade met frites.
Zondagochtend bracht mijn vriend mijn dochtertje en mij naar attractiepark Drouwenerzand. We waren er direct bij de opening en konden zonder rij gelijk in een aantal attracties. Ons dochtertje kreeg maar geen genoeg van de draaimolen en ging daar vaak in. Ik keek toe vanuit mijn rolstoel en had mijn party-oordoppen ingedaan om het geluid uit de omgeving wat te dempen. Toen het lunchtijd was zocht ik de balie op voor onze glutenvrije bestelling. Gelukkig wist ik deze te vinden omdat we al een aantal keer eerder in dit park geweest waren en ontliepen we hierdoor de lange rij voor het eten. Na het eten wilde ons dochtertje nog steeds in de draaimolen en ondertussen gaf ik mijn vriend het seintje dat we om 13.15 uur opgehaald konden worden. Zo hadden we een top ochend gehad en was ik erg trots dat het toch gelukt was om dit samen met ons dochtertje te doen. ’s Middagd ging mijn vriend met ons dochtertje nog een parkrit op de pony maken. Ik had graag meegereden, maar ik had echt geen energie meer om uit bed te komen. Pas net voor het avondeten kwam ik weer naar beneden. Mijn vriend en ik pakten alvast een deel van de spullen in, zodat het de volgende dag niet zoveel zou zijn. We hadden weer een topvakantie gehad, ook al was hij heel anders verlopen dan gepland. Weer veel leuke dingen gedaan en het erg gezellig gehad met zn allen.
Rond 12 uur kwamen we aan op het park. Het huisje was helaas nog niet klaar, want de early check-inn was vanaf 14 uur. We gingen lunchen bij Bartjes Boerderij op het park. Hier hadden ze een simpele lunchkaart met de keuze uit vier glutenvrije broodjes. Ondertussen was ons dochtertje aan het spelen in de binnenspeeltuin en arriveerden mijn ouders ook. Na de lunch was het huisje klaar en kon het uitladen van de auto beginnen. Hiermee hielp ik nog, maar daarna ging ik rusten. Ik was erg moe en tegelijkertijd onrustig. Ik vond het zo moeilijk om op bed te liggen terwijl iedereen nog hard aan het werk is. Nadat ik toch een tijdje gerust had, reed ik in de rolstoel met ons dochtertje mee toen ze ging skaten. We kwamen bij de receptie uit en daar was Bollo. Ons dochtertje vond hem niet interessant, dus verkenden we de plaza verder. We vonden een X-wall waarop je digitale spellen kon spelen, waar ons dochtertje een tijdje bleef spelen. Ook keken we bij het zwembad en de pump-trackbaan. Genoeg te doen de komende dagen.
Zaterdagochtend gingen mijn dochtertje en ik zwemmen. We konden mijn rolstoel in het mindervaliden-toilet plaatsen en hiervandaan was de doorgang naar het zwembad, ideaal. We zwommen eerst samen en later had ze een vriendinnetje waarmee ze zwom, terwijl ik haar vanaf de kant in de gaten hield. Net voor we naar huis gingen, nog een keertje samen van de glijbaan. Hierbij had ik water in mijn neus gekregen, wat ik eruit blies. Terwijl ik dit deed klapte mijn rechteroor dicht en voelde ik heel pijnlijk een druppel naar binnen lopen. Ik was erg trots dat het zwemmen gelukt was, maar baalde erg van de oorpijn. Na mijn middagdutje gingen mijn vriend en dochtertje naar een paardrijles. Gelukkig had ik geslapen, waardoor ik met mijn moeder bij de les kon kijken vanuit de rolstoel. ’s Avonds gingen we eten bij Pannenkoekenrestaurant De Strohoed. Het was weer heerlijk.
Zondagochtend gingen mijn vader, vriend en dochtertje een ritje maken met de stoomtrein. Ik had besloten niet mee te gaan, omdat ik dan pas rond 13.30 uur in bed zou liggen. Dat was helaas nog niet haalbaar qua energie. Mijn moeder bleef bij mij en samen wandelden/rolden we een groot deel van het park rond. Na mijn middagdutje wilde ons dochtertje wel weer paardrijden en ik kon nog een plekje boeken bij de parkrit. Dit keer ging mijn vader mee en kon ik meerijden naast hen. Daarna bleven we nog hangen in de speeltuin waar we een wijntje dronken. Gelukkig reageerde ik nu beter op de alcohol dan de week ervoor. Toen voelde ik mij na een half glas al aangeschoten.
Maandagochtend gingen mijn ouders, dochtertje en ik naar Bourtange. Ik was er 15 jaar geleden ook geweest. Met de rolstoel waren sommige stukken vervelend om te rijden, omdat ik over de ouderwets kinderkopjes moest. Dit hobbelde enorm, maar verder was het leuk om er te zijn. We lunchten nog in de vesting bij ’t Oal Kroegje en daarna was het weer tijd om terug te gaan. Aan het einde van de middag wilde ons dochtertje nog naar de pump-trackbaan, dus gingen mijn moeder en ik met haar mee. Ze vond het steppen daar erg gaaf om te doen en ging steeds harder rijden. Tijdens deze drukke dagen lukte het mij niet om ’s avonds nog te helpen om ons dochtertje op bed te leggen, maar ik was wel trots op alles wat lukte. Ik moest wel alles met mijn rolstoel doen, maar zo had ik iets meer energie (lees nog steeds een stuk minder dan voor mijn aanval) om toch van alle activiteiten te kunnen genieten.
Dinsdagochtend gingen mijn moeder, dochtertje en ik weer zwemmen. Ook nu kreeg ons dochtertje weer contact met een meisje, waarmee ze een tijdje samen zwom. ’s Middags was mijn energie op, waardoor ik lang op bed bleef liggen. Zo kon ik ’s avonds wel weer mee uit eten bij Robin Hood.
Woensdagochtend reden mijn vader, vriend, dochtertje en ik naar Exloo om het Sabeltandtijgerspoor te lopen. We hadden van tevoren wel gelezen dat de route niet met de rolstoel kon, maar we besloten het erop te wagen. Het eerste stuk ging goed, totdat we (met een opstapje) over schrikdraad moesten klimmen. Ik wilde het al opgeven, maar mijn vader en vriend waren zo dapper om mijn rolstoel uit elkaar te halen en erover te tillen. Later op de route had ik hen nog hard nodig. Sommige hellingen waren erg stijl, zodat ik moest lopen terwijl zij de rolstoel naar boven duwden. Ook nog veel omgevallen bomen waar de stoel overheen getild moest worden. Ik voelde me hierbij erg ongemakkelijk, maar zij vonden het geen enkel probleem. Zo maakten we er een workout van voor ons allemaal. Voor ons dochtertje was het een leuke route met allerlei klimparcoursen tussendoor. ’s Middags ging mijn vriend met ons dochtertje zwemmen. Ik ging nog heel even bij hen kijken en mee een ijsje eten.
