We begonnen de maandag heel ontspannen. Tijdens het halen van de laatste boodschappen belde ik naar de verhuurder van De Boshovense Velden om te vragen hoe laat we in het huis konden. Hij vertelde dat de schoonmakers al begonnen waren en dat ze twee uur nodig hadden. Ik belde gelijk mijn vriend om te vertellen dat we om 12 uur het huis in konden. Zo kon hij de auto verder inpakken en om 11 uur reden we weg. Onderweg hadden we flink wat file, zodat we er 45 min langer over deden. Ik ging gelijk rusten, terwijl mijn vriend onze spullen inruimde. ’s Avonds gingen we eten bij Pastinaak in Herenthout. Dat was erg lekker.
De volgende ochtend begon om 9 uur het ponykamp voor onze dochter. Wij brachten haar erheen en stapten in de auto naar Lier. Er waren veel invalideparkeerplaatsen. We gingen eerst naar de Grote Markt waar we onze wandeling startten. Het was al een tijdje aan het miezeren toen we bij Cabane wat gingen drinken. In “De glutenvrije reisgids ” van Lier, had ik gelezen dat er ook glutenvrije taart was, maar die was er helaas niet. Na een theetje wandelden we verder via de stadsvesten naar de Zimmertoren. Het bleef maar miezeren, dus we deden niet de hele stadswandeling. We lunchten nog bij Feliks, maar ook hier ging het glutenvrije eten niet naar wens. Ik bestelde een glutenvrij broodje eiersalade, maar deze werd met gebakken uitjes geserveerd. Ik checkte dit direct en de serveerster had mij verkeerd begrepen. Ze dacht dat er alleen een glutenvrij broodje nodig was. Gelukkig kreeg ik snel een nieuw broodje. Op de terugweg stopten we nog bij een drankenwinkel, zodat mijn vriend leuke biertjes kon inslaan. Na mijn middagdutje haalde ik onze dochter op bij het kamp. Ze had het heel erg leuk gehad.
Onze derde dag wilde ik eigenlijk naar Mechelen, maar ’s morgens besloot ik ons plan om te gooien en er een dagje in de omgeving van ons huisje van te maken. Ik vond een fietsroute van 6 km bij Route You rondom de manage. Hij begon met een geasfalteerd pad, maar ging na een tijdje sloegen we af naar een bospad. Hier zaten hele modderige stukken in, waardoor het een heel gesjouw werd om de rolstoel aan de andere kant te krijgen. Gelukkig vindt mijn vriend dit een leuke uitdaging en lukt het altijd. Na de wandeling ging ik even kijken bij het ponykamp. Onze dochter had precies les. Ze leerde draven en vond het leuk en moeilijk tegelijk. Mijn vriend en ik gingen nog even boodschappen doen en zo was het na mijn middagdutje snel weer tijd om onze dochter op te halen.
Onze vierde dag gingen we naar Mechelen. Mijn vriend was er al een keertje geweest en kon de mooie gebouwen laten zien. Eindelijk ging het zonnetje schijnen. We zochten een plekje op het terras van Croque ’n Roll en bestelden natuurlijk croques met een wijntje/biertje. Ook hier ging de lunch niet vlekkeloos. Mijn vriend kreeg zijn croques met kaas en ik had een vega versie, terwijl ik met kip had besteld. Het werd vlot in orde gemaakt, maar ik ben op onbekende plekken al wat onzeker qua glutenvrij eten, dus voelde mij erg opgelaten. Toch smaakte het heerlijk en was het zonnetje echt top. Onze dochter kwam erg moe terug van het kamp, dus besloten we haar programma voor de vrijdag in te korten tot de lunch. We wilden nog naar een andere drankenwinkel, dus dat lukte nog net voor het avondeten.
Ik had onze dochter beloofd haar laatste les weer te komen kijken, dus ik liep wat heen en weer tussen ons huis en de manage. Mijn vriend pakte de auto weer in en kwam tussendoor ook nog kijken. Onze dochter was heel trots op wat ze deze week allemaal geleerd had. Na de les bedankten we de kampleiders voor alle moeite en reden we weer richting Nederland. Het was weer een geslaagde vakantie geweest.
Met de buurt waren we op vrijdag 25 oktober uitgekomen om Halloween te vieren. Gelukkig hadden wij nog geen vakantie geboekt, want meestal gaan wij van vrijdag t/m vrijdag op vakantie. Onze dochter wilde heel graag Halloween voor het vierde jaar weer vieren en ik vind het ook altijd erg leuk. Ik had een lijkenpop en een skelethand besteld in aanvulling op de twee grote bakken met Halloweenspullen die we al hadden. Het weekend ervoor hadden we al een pompoen beschilderd en uitgesneden en wat basisdingen buiten opgehangen.
Nadat ik onze dochter bij de BSO had opgehaald, hingen we de rest van de versiering op. Het zag er echt gaaf uit. Na het avondeten gauw omkleden en schminken. Ik ging met onze dochter langs de deuren en mijn vriend deelde het snoep bij ons huis uit. Er waren heel veel mensen aanwezig. Mijn vriend deelde ongeveer 140 snoepjes uit. We hadden heel veel snoep gekocht, omdat er elk jaar meer mensen meedoen, zelfs ook van buiten onze wijk. Dit jaar waren er extra enge dingen neergezet zoals een spookhuis en lieten veel mensen de kinderen schrikken. Om 20.30 uur was het afgelopen en babbelden we nog na met de buurtjes. Het was weer een groot succes geweest!
Via mijn roeivriendin Leoni was ik in contact gekomen met Hogeschool Rotterdam voor de rol van “opdrachtgever” bij de minor Co-Creation lab. Het is de bedoeling dat een groep studenten een ontwerp maakt om mijn leven aangenamer te maken. Bij de eerste sessie moest ik mij kort voorstellen aan de hele klas. Naar aanleiding hiervan koos een groepje mij uit en had ik met hen via Teams bij de tweede sessie een verdere kennismaking. Ter voorbereiding van de derde sessie hadden ze een mindmap gemaakt, waar mijn beperkingen omgebogen werden naar “Hoe zouden we kunnen bereiken dat”. Ik moest in deze sessie drie items kiezen, waarvan ze er eentje konden kiezen. Het werden: -Rolstoeltoegankelijkheid -Feestjes/voorstellingen makkelijker bij kunnen wonen -Makkelijker ontladen.
Vroeger lukte dit met sporten, maar ik heb nog geen goede vervanger.
Vijf dagen later kreeg ik een nieuwe mindmap met de keuze voor feestjes en festivals en het verzoek voor een nieuwe afspraak. Ik gaf hen nog mee dat ik het liefst naar een festival met ‘normale’ mensen ga.
Op 18 oktober hadden we een online meeting waarin ze hun concept eindrapport aan mij presenteerden. Het was een festivalterrein geworden met aanpassingen zoals golfkarretjes, rolstoelpodium, veel zitplaatsen, rustruimtes enz. Het plan zag er erg leuk uit. Ik had nog een paar kleine aanvullingen, die ze voor hun presentatie op 25 oktober nog konden verwerken.
Op 25 oktober werd ik om 9.45 bij Hogeschool Rotterdam aan de Rochussenstraat verwacht. Erg leuk om iedereen in real life te zien en vlakbij mijn vestiging van Hogeschool Rotterdam waar ik mijn HBO opleiding gedaan had. Er waren vier groepjes die hun eindproduct presenteerden. Mijn groep met het festival, een ander met een aangepaste bakfiets, aangepaste loopfiets en een weekplanner-device. De presentaties waren erg leuk en we mochten op alle presentaties feedback geven. Ik ontving van mijn studenten nog een cadeaupakket met Kneipp producten en Tony chocolade. Van Hogeschool Rotterdam ontvingen we een VVV-bon. Echt super attent allemaal. Ik heb het project met veel plezier gedaan en hoop eigenlijk dat ik volgend jaar weer mee mag doen.
We hebben onze cavia’s sinds september 2022, maar bij één cavia (Roos) hadden we een knobbeltje gevoeld. Op de verjaardag van onze dochter waren we bij de dierenarts geweest en die voelde nog meer knobbeltjes die helaas niet te behandelen zijn. We mochten Roos weer mee naar huis nemen en spraken af dat als we veranderingen in haar gedrag op zouden merken, we contact zouden zoeken. Ik was erg verdrietig. Onze leuke, nieuwsgierige cavia had nog maar weken te leven. De volgende ochtend vertelden we het onze dochter. Zij had veel vragen en was natuurlijk ook verdrietig.
De dag voordat ik naar Valencia ging, belde ik naar de dierenarts om te overleggen, want Roos maakte een nieuw geluid. We zouden de volgende dag terug gebeld worden. Inmiddels was ik in Valencia en mijn vriend sprak de dierenarts. Die wilde nog ontstekingsremmende pijnstillers proberen, omdat haar pijnklachten met plassen leken op een blaasontsteking. Natuurlijk wilden we dit nog proberen, maar het hielp helaas niet. Gelukkig had ik al afscheid genomen van Roos voordat ik wegging, maar ik vond het erg pijnlijk omdat ik er niet voor hen thuis kon zijn en ik onze lieve Roos zou gaan missen. Mijn vriend ging met haar voor de laatste keer naar de dierenarts. Als troost voor onze dochter had een moeder van een vriendin van onze dochter een knuffel gehaakt met exact de kleuren van Roos. Ze was hier erg blij mee. Nu gaan we bij het asiel op zoek naar een nieuw maatje voor onze andere cavia, want het blijven groepsdieren.
Om 11.15 uur werden mijn zus en ik opgehaald door mijn vader om op Rotterdam Airport afgezet te worden. Het inchecken verliep moeizaam. Ik had zoals altijd twee accu’s bij me, maar ze mochten samen maar 300 Watt zijn terwijl ze 200 Watt per stuk zijn. Helaas kreeg ik bij Transavia niemand aan de telefoon, dus na veel bellen mocht ik ze toch allebei meenemen op voorwaarde dat we er allebei eentje mee het vliegtuig in zouden nemen. We zochten een plekje om onze broodjes te eten en al snel daarna werd ik omgeroepen om als eerste te boarden. Er werd niet meer naar mijn accu’s omgekeken en we zagen via de bagageband mijn rolstoel het vliegtuig in gaan. Het was maar 2 uur vliegen, dus ik deed nog even mijn ogen dicht om tot rust te komen. Op Valencia Airport werden we door de assistentie naar de bagageband gebracht en onze bagage lag al te wachten. Daarna bracht hij ons naar de taxichauffeur. Deze tilde in zijn eentje de rolstoel in de auto en bracht ons in een klein half uurtje naar ons appartement. Daar werden we opgewacht door Ivan die ons een korte uitleg gaf over het appartement. We gingen daarna eerst boodschappen doen, zodat we water en ontbijt hadden. Daarna besloten we bij het Hardrockcafe te gaan avondeten. Deze was al open in tegenstelling tot de Spaanse restaurants die om 19.30 uur pas hun deuren weer openen voor diner. Dat red ik echt niet qua bedtijd. We bestelden allebei een glutenvrije hamburger. Daarna liepen we naar de glutenvrije bakker Sana Locura voor bladerdeegvlindertjes; één met roze glazuur en eentje met chocolade. Wat was dat genieten op het terras. Op de terugweg kwamen we nog een natuurwinkel tegen waar ik kokosyoghurt kocht. Leuk dat dit mij op een reisdag allemaal lopend lukte. Het is een heel gewurm om de rolstoel in de lift te krijgen, dus korte afstanden zal ik de komende dagen lopend proberen te doen.
Vrijdag had ik voor mijn doen uitgeslapen tot 7.45 uur. Rond 10 uur startten we aan de wandeling door het oude centrum die begint bij Torres de Quart. Deze toren kon je beklimmen, dus we parkeerden mijn rolstoel en liepen naar boven. Hier hadden we een mooi uitzicht. Het laatste stuk klom mijn zus alleen, want het was best pittig en ik had nog een hele dag voor mij. We liepen langs mooie gebouwen en bezochten de markthal Mercat Central. Die was erg druk voor met de rolstoel, maar we zochten een bakker met glutenvrije dingen. Deze vonden we en het gebakje aten we buiten de hal op. De route ging verder naar de kathedraal en eindigde bij Torres de Serranos. Het was inmiddels 13 uur, dus liepen we naar Lalola waar we wilden lunchen. Helaas hadden ze geen plek, dus liepen we de hoek om naar Italiaans restaurant La Papardella. Ze hadden een glutenvrije kaart en we bestelden gnocchi met tomatensaus en pasta carbonara. We deelden onze gerechten en ze waren allebei erg lekker. Ondanks dat ze ook glutenvrije tiramisu op de kaart hadden staan, sloegen we een toetje over want ik zat best vol. Hierna gingen we nog naar de Middeleeuwse Markt in het Turia Park. Ik ging eerst even met mijn ogen dicht in het gras liggen om even tot rust te komen, maar door alle omgevingsgeluiden lukte dat niet. In een klein uurtje zagen we alles op de markt en daarna was het voor mij echt tijd om naar het appartement te gaan. Om 16.30 uur lag ik pas in mijn bed. Ik zette de wekker op een half uurtje voor een powernap. Daarna bleef ik nog wel een tijdje liggen. We wilden nog wel iets kleins eten dus gingen we naar het Venezolaanse afhaaltentje La Papita de leche. Hier aten we een tequeňos en een empanada met gehakt. We winkelden nog wat voor souvenirs en kwamen uit bij Plaza de l’Ajuntament, waar het stadhuis en de fontein mooi verlicht waren. We besloten richting het appartement te gaan, want ik had inmiddels wel lang genoeg gelopen.
Zondagmorgen wisselenden we nog van plan om naar natuurlijkgebied Albufera te gaan. Het was 20 minuten lopen naar de bushalte, dus besloot ik de rolstoel thuis te laten. Toen we bij de bushalte aankwamen stond de bus er al. Hij bracht ons naar halte Embarcadero Albufera en hier lagen de bootjes al klaar om het meer op te varen. Helaas sprak de schipper geen Engels, maar liet hij het informatieblad in het Nederlands lezen. Zo leerden we veel over het gebied. De boottocht was mooi, maar helaas hadden we geen flamingo’s en rijstvelden gespot. We namen de bus verder naar El Palmer, waar we gereserveerd hadden bij Mateu om paella met kip eten. Het restaurant was nog dicht, dus liepen we een half uurtje door het plaatsje. Hier zagen we verdroogde rijstvelden en mooie originele huisjes. De paella was heerlijk en hierna namen we de bus weer richting Valencia. De terugwandeling naar het appartement was heel zwaar. Ik had al best wat gelopen en zat laag in mijn energie, dus zwabberend kwamen we om 15.30 uur in het appartement aan. Ik deed nog een dutje en had wat moeite met wakker worden. Om 17.30 uur gingen we met de rolstoel de deur weer uit om nog even te gaan kijken bij Station North en de naastgelegen Arena voor stierenvechten. Helaas was de arena voor onderhoud gesloten en konden we niet binnen kijken. Hierna gingen we weer op het terras zitten bij Sana Locura. Dit keer kozen we voor Creoolse Dumplings gevolgd door nog een rondje zoetigheid. Op het terras ging het lampje bij mij uit, dus om 19.30 uur zat ik uitgeteld op de bank. Ik had geen fut meer om te kletsen, dus keek ik serie tot 21 uur en kroop daarna mijn bed in. Voor 21 uur mag ik van mezelf nooit gaan slapen, want dan ben ik zo vroeg wakker.
Maandagochtend gingen we pas laat richting het strand. De bus deed er bijna één uur over om er te komen ipv 30 min zoals onze host verteld had. Helaas was het flink bewolkt, dus lagen we met onze kleren aan op het strand. Rond 12.30 uur ging de zon schijnen en besloten we we bij een strandtent te lunchen. We bestelden een salade en patatas bravas. Hierna gingen we met de bus weer terug naar de stad en stapten we nog uit bij het voetbalstadion van Valencia. We maakten wat foto’s en mijn zus kocht een shirt in de fanshop. Om 15.30 uur waren we weer in het appartement. Ik bleef lang op bed liggen en we aten in het appartement een pizza, want we gingen om 18.30 uur weer de deur uit naar een Flamenco voorstelling die om 19.30 uur begon. We kregen een plekje op de eerste rij toegewezen en een glas Sangria erbij. De voorstelling was mooi om een keertje gezien te hebben, maar ik zou niet nog een keer gaan.
Dinsdagochtend zou het de hele ochtend gaan regenen, maar na een bui rond 8 uur, gaven ze opeens droog weer op. We bezochten het stadhuis waar enorm veel moeite voor mij werd gedaan, zodat ik met de rolstoel de eerste verdieping kon bezoeken. Daarna liepen we naar het keramiekmuseum dat vroeger een paleis was geweest. Ook hier werd een speciale zijdeur voor ons geopend. We hadden nog wat tijd over voor ons lunchrestaurant Lalola open ging om 13 uur. We vonden op een pleintje een bankje in het zonnetje onder een sinaasappelboom. Bij Lalola bestelden we twee tapasgerechten. Dat was smullen, vooral de knapperige kipreepjes. We waren om 14.40 weer in ons appartement. Ondanks dat ik heel erg moe was, kon ik niet slapen. Ik keek het nieuwe seizoen van Emily in Paris om wat te ontspannen. Om 17 uur gingen we weer op pad. We kwamen langs een rolstoelenwinkel, waar een gave rolstoel in de etalage stond. Zoiets moderns zou ik wel willen, als de mijne kapot gaat. We gingen naar binnen bij Mi Lugar (ook een glutenvrije bakkerij. We bestelden panini, kaas- en kipkroket en een donut. Alles was erg lekker, vooral de kroketten verrasten ons positief en de donut was ook gefrituurd maar het deeg was weer minder luchtig dan de donuts die we in Nederland kennen. Ondertussen was het hard gaan regenen en onweren, dus bestelden we nog een theetje met taart erbij. Toen het wat droger werd, waagden we ons de straat weer op. Alleen word je ook met zachte regen in de rolstoel snel nat. Bij het stadhuis werden we nog getrakteerd op een mooie regenboog. In het appartement speelden we nog twee potjes Qwirkle. Leuk om daar nog wat fut voor te hebben.
Alweer onze laatste volledige dag in Valencia. Om 10 uur namen we de bus naar het Sciencepark. De Spaanse bussen zijn uitgerust met een laadklep, alleen werkte hij niet. We tilden de rolstoel de bus in en een vrouw hielp ons heel lief. Ook met uitstappen werden we geholpen. We waren al eerder langs het Sciencepark gereden, maar als je naast de gebouwen loopt zijn ze echt indrukwekkend. We maakten vele foto’s. Via het Turia Park liepen we in 45 minuten naar Mey Chen. Dit was een Chinees restaurant waar we zoetzure kip, tortilla ham en groentenrijst bestelden. Het werd supersnel geserveerd. We gingen met de bus weer terug. Ik had niet verwacht dat we in de volle bus erbij zouden passen, maar er werd door alle mensen plaatsgemaakt. Om uit te stappen moest ik op een speciale knop drukken voor de halte. Toen riep de chauffeur door de bus heen in het Spaans of het klopte dat de rolstoel eruit wilde. Ik verstond alleen het woord “roller” en antwoorde met “si”. Wat een avontuur met de rolstoel in de bus. Ging prima, maar was vantevoren wel spannend. Na twee uurtjes op bed gelegen te hebben, gingen we weer op pad. Ik twijfelde tussen lopen en de rolstoel, maar had geen zin om de rolstoel weer de lift in te proppen, dus gingen we lopend. We wilden eigenlijk een terras in de zon, maar die zijn zeldzaam tussen de hoge gebouwen. Ik kocht nog een leuke tas en we zochten een plekje op het terras voor een drankje. We wilden nog glutenvrije churros proberen, maar die vielen wat tegen. Dan nog maar een lekker stracciatella ijsje en nog een korte wandeling, omdat we nog niet wilden dat de vakantie voorbij was. ’s Morgens had ik het meeste al ingepakt, dus dat was snel klaar.
Donderdagochtend werden we om 7 uur met de taxi opgehaald. Ik had maar kort geslapen, want ik vind het altijd wel spannend of hij komt zoals afgesproken. Natuurlijk stond hij gewoon op ons te wachten en laadde hij alles in. Op Valencia Airport waren er gelukkig geen problemen met mijn accu’s en verliep alles vlot. Wat een super stedentrip hadden we gehad met veel mooie dingen en heel veel lekker glutenvrij eten. Volgende week maar pas op de weegschaal gaan staan 😉
Mijn vriend was gebeld of we onze dochter op wilden halen op school. Ze was met buitenspelen op haar hoofd gevallen, keek niet helder uit haar ogen en had overgegeven. Hij maakte mij wakker, zodat ik de rolstoelmonteur kon ontvangen die ook precies op dat moment voor de deur stond. Gelukkig nam hij mijn rolstoel mee naar buiten om er daar aan te werken.
Ondertussen was mijn vriend terug met onze dochter. In de auto was ze in slaap gevallen, maar weer thuis gaf ze weer over. We besloten de huisarts te bellen op de spoedlijn en we moesten meteen komen. We verdeelden de taken. Mijn vriend zou de rolstoel verder afhandelen en ik zou naar de huisarts gaan. Ik pakte voor de zekerheid al wat spulletjes in voor de SEH, want anderhalf jaar geleden had onze dochter dezelfde klachten en moest er een CT-scan gemaakt worden. Bij de huisarts gaf onze dochter nog een keertje over en bleef ze in slaap vallen. De huisarts overlegde met de kinderarts op de SEH en we moesten inderdaad naar de SEH komen. We konden kiezen om met de ambulance te gaan of zelf te rijden. Ik koos voor zelf rijden om niet op de ambulance te hoeven wachten en het rijden naar de huisarts was ook goed gegaan. Bij de SEH werden we al snel naar de behandelkamer geroepen. Na de testen kreeg onze dochter paracetamol tegen de hoofdpijn en ondansetron tegen de misselijkheid. Er moest inderdaad een CT-scan gemaakt worden. Om 15.10 uur werd hij gemaakt. Daarna werden we weer teruggebracht naar onze spoedkamer er werd het wachten op de uitslag. Onze dochter lag de hele tijd te slapen. Om 16.30 uur kregen we eindelijk de uitslag dat er geen bloedingen te zien waren en mochten we naar huis met de adviezen die horen bij een hersenschudding. Wat een opluchting. De komende dagen doen we in elk geval rustig aan.
Ons plan was om een last minute herfstvakantie te boeken, maar toch keken we af en toe op internet naar een bestemming. Ik ging eerst nog naar Valencia en we wilden even afwachten hoe ik daar energetisch van terug kwam. Ook wilden we rekening houden met het vieren van Halloween. In onze buurt vieren we Halloween op vrijdag 25 oktober, dus de herfstvakantie zou dan alleen een midweek worden.
Vandaag keek ik naar een overnachting in de buurt van Bobbejaanland, omdat we daar maar €5,- entree hoeven te betalen met onze Rotterdampas. Zo kwam ik op het verblijf van De Boshovense Velden in Grobbendonk. Op het terrein ligt ook een manage, dus ik mailde de eigenaar om te vragen naar de mogelijkheid voor paardrijden voor onze dochter. Ik kreeg gelijk een email terug dat er van 29 oktober t/m 1 november ponykamp was en dat ze daaraan kon deelnemen of dat we een pony konden huren om te wandelen in het bos voor een uurtje. Ik belde de eigenaresse voor wat meer informatie aangezien onze dochter maar een paar paardrijlessen gehad heeft en ik wilde weten of er alleen kinderen van de manege waren. Ze vertelde dat onze dochter de eerste dag een privé-les zou krijgen om haar niveau te bepalen en indien nodig zou het elke dag een privéles zijn i.p.v. met de groep. Bij het avondeten legden we de optie voor aan onze dochter en zij was meteen enthousiast. Het leek ons ook top, want het ponykamp is dagelijks van 9 tot 16 uur en dan kunnen wij die ochtenden gebruiken om de steden Lier (20 min), Mechelen (40 min)en Antwerpen (30 min) te bezoeken. We boekten de accommodatie van maandag t/m vrijdag inclusief ponykamp. Wat een heerlijk vooruitzicht.
Ik vind het altijd leuk om naar het theater te gaan en kies (voor samen met onze dochter) meestal voor wat kleinere, betaalbare voorstellingen. In de zomervakantie had onze dochter voor het eerst een boek van De Waanzinnige Boomhut gelezen, dus had ik tickets gekocht voor de voorstelling op 29 september om 15 uur in Rijswijk. Vanmorgen hadden we eerst heerlijk buiten gewandeld in het zonnetje en om 11.30 uur had ik al geluncht, zodat ik kon rusten en om 14 uur weer op pad kon gaan. Parkeren is heel makkelijk bij de Rijswijkse Schouwburg met mijn invalideparkeerkaart, dus we waren mooi op tijd. Nog even plassen en een zitverhoger halen voor onze dochter voor we plaats namen in de zaal op de 12e rij. De voorstelling was echt weer genieten met veel grappige momenten. Onze dochter vond het wel spannend toen Andy en Thierry met opblaasbare bananen het publiek in liepen. Hier had ze het in de auto nog steeds over. Op naar de volgende voorstelling/musical op 10 november “De Prinsenjurk En De Gouden Knoop” in de werkplaats Walhalla.
Deze week ging mijn afspraak met een vriendin op dinsdag niet door. Ik had een hele ochtend vrij en besloot eerst de stapel strijk te doen en daarna te starten met ons fotoboek van De Azoren. Normaal zoeken mijn vriend en ik eerst vantevoren de foto’s uit, maar nu besloot ik per bladzijde een selectie te maken. Ik nam onze eigen foto’s als leidraad en vulde deze aan met de foto’s van mijn ouders. Na elke bladzijde stuurde ik mijn moeder daarvan een foto, zodat ze feedback kon geven. Dit deed ze steeds dezelfde dag, dus dat schoot lekker op. Donderdagochtend had ik geen plannen, dus kon ik weer verder. Vrijdagochtend zou ik gaan roeien op de Maas, maar vanwege de harde wind ging dit niet door. Zo kon ik nog anderhalf uur aan het fotoboek besteden. Om 10 uur ging ik de deur uit om naar mijn oma te gaan en boodschappen te doen. Het einde van het fotoboek kwam al in zicht, dus na de lunch maakte ik het fotoboek af. Na mijn middagdutje belde mijn moeder en samen maakten we het fotoboek zo goed als af. Bij drie dagen moet er nog tekst bij, maar dat komt na het weekend wel. Ik was heel trots dat het fotoboek in een week zo ver gekomen was.
Morgen vieren we de verjaardag van onze dochter, dus vandaag werden de laatste boodschappen gehaald en de taart gebakken. Mijn vriend ging al naar de Hoogvliet en ik begon met onze dochter en het buurmeisje aan het maken van de cakemix en het sorteren van de M&M’s. Met een ongeduldig meisje samenwerken vind ik altijd al een uitdaging, maar met twee is het helemaal lastig. Het beslag was vlot gemaakt en de meiden gingen weer verder met legoën. Onze dochter had haar legokat (1720 stukjes) vanmorgen gehad en wilde dat deze al in elkaar stond, zodat ze hem morgen aan de visite kon laten zien. Ik fietste even naar Berkel om bij Scapino een besteld T-shirt en bij de Plus de vegan citroengebakjes op te halen. Hierna maakte ik de witte chocolade tussenlaag voor de taart. Toen de cake afgekoeld was, viel het tegen hoe ver hij gerezen was, dus besloten we nog een laag te bakken. Cakemix had ik nog wel in huis, maar ik kwam margarine tekort. Gelukkig hadden onze buren dit nog wel, dus dat scheelde een tripje naar de supermarkt. De tweede cake ging de oven in en ondertussen lunchte ik. Ook werden nieuwe forex schilderijen bezorgd, dus nieuwgierig bekeek ik deze snel.
Ik lag vrij laat pas in bed en om 14.30 uur moest ik er alweer uit. Ik had beloofd kort geïnterviewd te worden bij de veiling van de Lions uit Hillegersberg, waarvan de opbrengst naar mijn roeivereniging zou gaan. Ik ging erheen op de fiets en zat heerlijk te kletsen in het zonnetje met vrijwilligers van de roeivereniging, tot ik op het podium geroepen werd. Het gesprek verliep goed en ik kreeg veel complimenten. Na de veiling ging ik nog even terug het podium op om aandacht te vragen voor De Vrienden van Roeivalidatie. Zij ondersteunen onze vereniging financieel en waren aanwezig voor eenmalige donaties door middel van een Tikkie. Dit werkte heel goed en ze haalden hiermee ruim €1000,- op. De actie van de Lions had totaal €23.000,- opgebracht, dus hiervan kan mijn roeivereniging een nieuwe Wherry aanschaffen. Ik ging na mijn speeches snel weer naar huis, want na het avondeten moest de taart nog gedecoreerd worden en natuurlijk wilde onze dochter hierbij helpen. Om 19.15 uur was de taart af, maar het duurde nog wel een tijdje voordat onze dochter sliep. Ik was bekaf, maar zeer tevreden dat alles toch gelukt was.
