Het was weer tijd voor mijn jaarlijkse MRI om 15.15 uur. Ondanks dat ik de MRI al zo vaak gedaan heb, zag ik er toch wel tegenop. Niet tegen het onderzoek zelf, maar het roept vaak pijnlijke herinneringen op aan de tijd dat ik in het ziekenhuis lag en mijn diagnose kreeg. En het blijft natuurlijk altijd afwachten of mijn MRI-uitslag hetzelfde is gebleven ten opzichte van het jaar ervoor. Dit jaar werd voor het eerst mijn centrale wervelkolom niet gescand, maar alleen mijn hersenen, dus in 15 minuten zat het er weer op.
Donderdag stond mijn uitslag al in mijn online dossier. Mijn MRI was gelijk gebleven, dus de Kesimpta doet zijn werk uitstekend. Wat een opluchting weer. Ik deelde deze uitslag gelijk met onze families en vrienden. Volgende week heb ik nog wel mijn afspraak bij de neuroloog, maar daarvoor heb ik nu geen spanning meer.
We hadden kaartjes voor vrijdag en zaterdag gekocht en voor allebei de dagen oppas geregeld. Vrijdagochtend had ik voor het roeien de logeerspullen van onze dochter al bij mijn ouders gebracht, zodat ik de middag kon rusten. Om 16.45 uur gingen mijn vriend en ik naar het festivalterrein voor de optredens van Niels Geusebroek, Bløf en Krezip. Ondertussen sloten vrienden aan en mijn zus. Wat was het optreden van Bløf heerlijk om mee te zingen. Wel begon het te regenen, dus gingen de poncho’s aan. Na Bløf zochten we een droog plaatsje in een tentje. Gelukkig werd het weer droog. Bij het optreden van Krezip heb ik grotendeels gestaan, steunend op mijn rolstoel voor de balans. Wat trad Krezip heerlijk energiek op. Ze begonnen met een paar nieuwe nummers, maar daarna speelden ze hun oude nummers. Super om hen weer een keertje te zien optreden. Na Krezip gingen mijn vriend en ik naar huis toe. Het was 22 uur geweest en morgen nog een dag.
Heerlijk om ’s morgens net wat langer op bed te kunnen liggen. Om 9 uur haalde ik onze dochter op bij mijn ouders en ging met haar naar de braderie in Berkel. Deze startte pas om 10 uur, maar bijna alles was al opgebouwd en zo konden we rustig kijken. Onze dochter wilde graag op de bungeetrampoline, dus vroegen we of deze al open was. Ze vonden het prima om al te starten, dus onze dochter ging heerlijk springen. We kochten nog uitnodigingen voor haar kinderfeestje en daarna aten we samen een mega suikerspin. Na de lunch ging ik nog even liggen en om 14.15 uur was onze zwager er om op te passen. Om 15 uur begon Snelle, dus ik zocht mijn zus en neefje bij het kidspaviljoen. Mijn neefje genoot van het optreden. In de volle zon was het boven de 25 graden, dus na een stukje van het optreden van Abel gezien te hebben, zochten we een plekje in de schaduw. Het optreden van Claude was het leukste van de dag. We bleven nog voor de Jeugd van Tegenwoordig, maar die vond ik niet leuk, dus stelde ik voor om al naar huis te gaan. Ik had om 22.15 uur afgesproken thuis te zijn, maar nu waren we er al om 21.30 uur. We kletsten nog even na met mijn zwager. Het waren twee gave dagen festival geweest.
Gisteren had ik mijn urine al weggebracht. Ik sliep nog steeds slecht en moest best vaak plassen. Toch “miste” ik het urineverlies wat ik altijd heb met een blaasontsteking. Na een uurtje belde de assistente dat mijn urine op kweek gezet werd. Hij was niet schoon, maar er zat toch een ontstekingscel in.
De volgende ochtend belde ik om te vragen of de uitslag al binnen was, maar helaas en deze verwachtten ze ook niet meer die dag. Erg jammer, want het zou voor mij weer een aangrijpingspunt zijn om beter te kunnen slapen. Net voor de lunch belde de assistente dat de uitslag binnen was. Ik had toch weer blaasontsteking, dus ik kon een kuurtje ophalen bij de apotheek. Hopelijk kan ik dan weer goed slapen en zorgt dat ervoor dat ik weer op mijn juiste energielevel kom. Dit was mijn vierde blaasontsteking in een jaar, dus ik ga dit wel met mijn neuroloog bespreken bij mijn consult op 25 september.
27 augustus hadden we akkoord gegeven op de offerte om een airconditioning op mijn slaapkamer te installeren. We hadden er al eentje door dezelfde installateur laten plaatsen op zolder drie jaar geleden. De volgende dag belde hij dat hij maandag al een gaatje had om de airconditioning te installeren. Ik vond dit prima, al vertelde ik wel gelijk dat ik ging roeien, maar hij vond het geen probleem. Ik kende hem van de basisschool, dus ik liet hem met een gerust hart achter nadat we besproken hadden waar de binnenunit kwam te hangen. Om 12 uur kreeg ik al een appje dat de airconditioning draaide en of ik even wilde bellen. Hij had zijn spullen al opgeruimd en was vertrokken. Top geregeld dat we op zo’n korte termijn onze airconditioning hadden. Kunnen we daar gelijk gebruik van maken nu ze deze week weer hoge temperaturen opgeven.
Nu het ‘normale ‘ leven weer begonnen was, maakte ik ook weer afspraken met vrienden om elke week weer een uitje te hebben. Ik begon met een diner met Jim bij een van mijn favoriete restaurants, namelijk O’ Pazzo. De temperatuur was nog goed, dus ik koos een plekje uit op het terras. Het duurde even voor Jim kwam, maar ik zat heerlijk met mijn telefoon en een wijntje. Het was erg gezellig om bij te kletsen. Toen we ons hoofdgerecht en toetje op hadden, hadden we nog geen zin om naar huis te gaan. We besloten om bij de surfbaan te gaan kijken. Wat was dat leuk om te zien. Er was een grote groep bezig, dus wij bleven een tijdje kijken. Toen de sessie afgelopen was, liepen we weer terug naar de auto. Heerlijk om weer een avond uit te zijn geweest in Rotterdam.
Ik ging vandaag voor het eerst ongestuurd roeien met een andere roeister. Zij had in het verleden veel geroeid. Ik ging op slag, want het lukt mij niet om steeds achterom te kijken. De dame met wie ik samen was, deed het wel, maar het ging samen met een voortdurende onbalans aan onze rechter kant. Toch gingen we goed de bruggen onderdoor, maar opeens sloegen we om terwijl we de bocht omgingen waarbij we iets meer kracht zetten aan de rechterkant. Het ging zo snel dat we allebei niet wisten wat er fout ging. Gelukkig waren er twee andere boten van onze vereniging in de buurt om te helpen. Onze boot was namelijk veel te zwaar. We roeiden in een houten boot met een kiel. We knoopten onze boot vast aan een andere boot en zwommen naar de haven. Het water was prima qua temperatuur. We moesten nog een klein stukje lopen naar Nautilus waar onze boot heen gesleept was. Hier was een groepje al bezig met onze boot uit het water te tillen en werden wij lief ontvangen. We besloten naar onze vereniging terug te gaan. Ik had zwabberbenen na het zwemmen en kon terug sturen in een andere boot van ons. Terug bij de vereniging werd onze plons uitgebreid besproken, maar nog steeds weten we het niet exact wat er mis ging. Voor mij was het de eerste keer en er werd gezegd dat alle roeiers wel een keertje omslaan. Op dat moment had ik er geen last van, maar later op de dag bleef ik er erg mee bezig. Had mijn evenwicht mij in de steek gelaten en was het mijn fout?
Maandag werd ik ingedeeld met mijn vaste vrijwilliger en roeide ik weer in een gladde ongestuurde twee. Ik was wat gespannen, maar kon toch van het roeien genieten. Het was goed om zo snel weer het water op te gaan en hierna lukte het wel om het omslaan los te laten.
In deze week had ik wat meer ruimte om rust te nemen. Maandagochtend wilde mijn dochter weer mee roeien en wat werd ze fantastisch begeleid door de vrijwilliger die mijn boot stuurde. Onze dochter mocht de hele tijd sturen en ze waren gezellig aan het kletsen. Na het roeien bracht ik onze dochter bij mijn ouders en daar haalde ik haar om 17 uur weer op. Dinsdag t/m donderdag deed onze dochter mee met het Jeugdfestival in Berkel. Dit begon om 9.30 uur en om 15.30 uur haalden we haar weer op. Donderdagavond werd het festival afgesloten met een optocht.
Vrijdagochtend gingen we naar Jeugdvakantieland in Rotterdam met mijn zus en haar kids. Ik was er nog nooit geweest. Het was heel erg groot en direct om 10 uur nog erg rustig. Mijn zus ging met mijn neefje naar de BMX workshop en ik ging met de dames naar alle stormbanen, draai- en zweefmolens. De meiden wilden perse in de lange rij voor de bungeetrampolines, dus daar hebben we 45 min gewacht. Daarna was het 13 uur en ik vond het mooi geweest. Het was ook flink druk geworden, dus reden we weer richting huis.
Als afsluiting ging ik zondag met onze dochter naar de film van Dikkie Dik in Lantaren het Venster. We gingen er met de metro heen. Dat vindt onze dochter altijd fantastisch. In de bioscoop was het heel rustig. Na de bioscoop gingen we nog varen bij Kids Marina en haalden we een ijsje bij Capri. Alledrie deze activiteiten konden gratis met de Rotterdampas doen. Ik had wat teveel gelopen vanaf het Maritiem Museum naar Centraal, dus ’s middags deed ik rustig aan. Morgen begint school weer na een heerlijke zomervakantie.
Na het uitruimen van onze tassen ontdekte mijn vriend een lekkage bij onze keuken. De kraan van de vaatwasser lekte. De onderplint van beide kanten van de keuken en de achterkant en bodem van onze draaicarrousel in de keuken hadden zich volgezogen met water. Mijn vriend draaide de kraan meteen dicht en alle natte plinten legde hij buiten en alles werd opgedweild. Ik was niet thuis toen hij dit ontdekte, dus werd ik gebeld. Op dat moment bleef ik vrij rustig, maar toen ik thuis alles zag werd ik wel even wanhopig. Wat een werk erbij op het moment dat we hoopten rustig aan te doen. Ik nam contact op met onze inboedelverzekering om de schade te melden. Zij zouden ons koppelen aan een aannemer en die moest binnen twee werkdagen contact met ons opnemen. Gelukkig belde de aannemer ’s middags al en maakten we een afspraak voor maandagmiddag. In de tussentijd lieten wij voortdurend het keukenraam open staan en hadden we een geurstekker in de keuken om de nare geur te maskeren en lieten we de ventilator erop blazen om het drogen te versnellen.
De aannemer bevestigde de oorzaak van de lekkende kraan. Deze moesten we zelf vervangen en alle vervolgschade aan de keuken werd vergoed door de verzekering. Of onze houten vloer ook aangetast was, konden we nog niet zien. Mijn vriend kreeg ook toestemming om de hoekkast eruit te halen. Dit deed hij meteen, zodat al het natte hout uit huis was. ’s Avonds ontdekte hij dat de lekkage ook doorgeslagen was naar de gang. De onderkant van het glasvezelbehang was beschimmeld en ook onze grote droogloopmat. Hij sprak een voicemailbericht in bij de aannemer, dat deze schade ook meegenomen moest worden. De aannemer belde de volgende ochtend terug en zou vrijdag de rest van de schade op komen nemen. Natuurlijk werd dit ook gewoon vergoed, maar wat een gedoe en spanning leverde dit op. We hebben eerder lekkage gehad en weten dat het vaak maanden duurt voordat alles goed droog en hersteld is. Ik kon dit er slecht bij hebben, omdat ik al zo laag in mijn energie zat.
Onze dochter had nog vakantie, dus deden we ook nog extra leuke dingen. Dinsdag was ik met haar naar de bioscoop in Vlaardingen geweest waar we Verschrikkelijke Ikke 4 keken en donderdag waren we met z’n drietjes naar Blijdorp geweest.
Vrijdag moest ik toegeven dat het echt nog niet beter met mij ging. Ik had problemen met in slaap vallen, dus verzocht ik de huisarts om nieuwe slaappillen om mijn ritme te doorbreken en en twee goede nachten te kunnen maken. Ook appte ik twee vriendinnen (die ook met een ziekte leven) om mijn gevoelens te delen. Ik heb een knauw gekregen van het eerder naar huis gaan en ik dacht continue aan waar we dan in de zomervakantie op vakantie naartoe kunnen nu ik zo snel last heb van de warmte. Mijn vriend probeerde deze onrust weg te nemen, door een airco te laten plaatsen op mijn slaapkamer en te vertellen dat we een mobiele airco mee kunnen nemen op vakantie. Super lief natuurlijk, maar mijn wanhoop bleef. Ook was ik verdrietig dat bv Azië mij niet meer gaat lukken, omdat het daar altijd boven de 25 graden is. En dan zijn we gisteren in Blijdorp en dan zie ik die vissen waar je in Thailand tussen snorkelt en dat ik dat niet meer met onze dochter kan doen, is erg pijnlijk. Natuurlijk bof ik dat ik al zoveel gereisd en gezien heb, maar dat neemt de pijn niet weg. Mijn vriendinnen reageerden superlief en het luchtte wel op om mijn gevoel te delen. Een nieuwe fase van rouw noem ik het maar, waar ik doorheen moet. Afscheid nemen van warme landen doet nou eenmaal zeer.
Onze eerste week was voorbij gevlogen. We waren elke ochtend op pad geweest en ik had zelfs nog energie gehad om ’s avonds soms te klaverjassen als onze dochter op bed lag.
Donderdagochtend gingen we naar de oostkust van het eiland voor een paardenrit met rijtuig om 9.00 uur. Deze route hadden we nog niet gereden, dus we kwamen langs uitzichtpunten waar we op de terugweg even stopten. We werden opgewacht door een medewerker van Quinta Pimentel en het paard met rijtuig stond al klaar. Onze dochter wilde graag voorop zitten. De route ging naar uitzichtpunt Ponta Sossego over de weg die we net gereden hadden. Dat was wel jammer, maar we zagen nu toch andere dingen als vanuit de auto. Het uitzichtpunt Ponta Sossego met bijbehorende park was erg mooi. Onze dochter genoot van de paardenrit. Hierna reden we met stops bij de uitzichtpunten richting huis. We konden vanuit sommige uitzichtpunten zelfs ons huis op de heuvel zien.
Vrijdagochtend reden we naar Lake Furnas om een wandeling rond het meer te maken. Deze wandeling was te doen met de rolstoel, maar in het begin werd ik gek van het gehobbel van de kleine steentjes. Gelukkig werd het later meer een grindpad wat beter ging. Het uitzicht op het meer was fantastisch en al keek je de andere kant op had je veel mooie bomen, struiken en planten. Op een gegeven moment was een gedeelte van het pad lichtjes onder water. Ik besloot dat dit wel haalbaar was met de rolstoel en onder luid applaus van omstanders kwam ik aan de overkant. Hierna waren we vlot bij de geisers van Grena Park die we al gezien hadden. Mijn vriend bood aan om ongeveer 1/3 van de route alleen terug te lopen, want het laatste deel van de route liep aan de autozijde van het meer en deze hadden we al vaak gereden. ’s Middags ging ik met onze dochter een uurtje zwemmen bij het zwembad van Povoação. Toen we terug kwamen stond de bbq aan en hebben we heerlijk gegeten.
Voor zaterdag hadden we de tips voor onze activiteiten gekregen van onze verhuurder. Hij stelde het park van D. Beatriz do Canto voor, welke alleen in augustus voor publiek geopend is. Het was een mooie tuin met een leuke waterpartij en kleine hangbrug. Hierna reden we naar het strand van Ribeira Quente. Hier hebben we lekker gezwommen en meegedreven met de sterkte golfslag richting het strand. Vooral onze dochter kon geen genoeg krijg van de golfslag. Ze zwom met een klein opblaasplankje, want we konden al snel niet meer staan. ’s Avonds gingen we uit eten bij Restaurante O Riquim om onze eerste verblijfsperiode af te sluiten.
Zondagochtend checkten we uit en reden we richting Ribeira Grande. We stopten bij het uitzichtpunt Miradouro de Santa Iria. Wat een prachtige kustlijn konden we hier zien. Hierna reden we verder naar Salto do Cabrito. Ik had gelezen dat je bij deze waterval tot dichtbij met de auto kon komen, maar er stond een stopteken, dus parkeerden we de auto en liepen naar beneden. Daar was een mooie waterkrachtcentrale naast de waterval. De waterval was niet zo groot en het was erg druk. De toeristenbusjes met gids reden wel tot onderaan de waterval en ik zou nooit de klim naar boven kunnen maken, dus besloten mijn vriend en moeder de auto te halen. Dat was zo fijn. Achteraf hadden we wel door mogen rijden vanwege mijn gehandicapten parkeerkaart. Hierna reden we naar Ribeira Grande om lekker te gaan zwemmen. Het was een mooi buitenbad met een duikplank en je kon er ook in zee zwemmen. De entree was 7 euro met zijn vijven, echt heel goedkoop. Om 13.30 uur kreeg ik een berichtje dat we al in ons huis konden, dus reden we naar ons tweede adres in Lagoa. Het huis was erg ruim, maar het was al 27 graden binnen. Helaas zat er in dit huis geen airconditioning. De verhuurder had ons vooraf verzekerd dat het niet nodig was, maar nu bleek het voor mij erg heet. Ik ging even rusten, maar zocht algauw verkoeling buiten in de schaduw. We aten broodje hamburger met frites in de tuin. Ik ging ’s avonds om 21 uur naar boven. Met de ramen open slapen lukte niet vanwege de geluiden van de stad (auto’s en honden), maar met de ramen dicht werd het erg heet. Ik kwam maar niet in slaap, zelfs na twee halve oxazepam tabletten. Om drie uur was ik nog steeds wakker. Ik werd zo wanhopig dat ik zelfs keek naar een hotel met airconditioning of om eerder naar huis te vliegen. Uiteindelijk viel ik rond 4.30 uur toch in slaap.
Ik had vannacht maar drie uurtjes geslapen. Ik deelde mijn zorgen en ideeën bij het ontbijt. We besloten een ventilator te gaan kopen, de verhuurder te benaderen en ik zou nog één nacht in het huis proberen te slapen met een slaappil (ik had nog twee slaappillen over van mijn schub vorig jaar, waarmee ik zeker 6 uur slaap). We gingen naar Parque Atlantico om te shoppen. Dit is een grote shoppingmall die niet thuis lijkt te horen op zo’n klein eiland. We kochten een ventilator en oordopjes voor onze dochter. Hierna stopten we nog bij Ananasplantage Augusto Arrudo. Hier worden de ananassen in lage kassen gekweekt. In de film die we keken, werd duidelijk dat het twee jaar duurt voordat de ananas volgroeid is. ’s Middags liepen we naar de zee op 5 minuten van ons huis. Mijn vriend en dochter gingen even het water in, maar werden gewaarschuwd voor kwallen dus waren ze er snel weer uit. Hierna haalden we nog een ijsje en zochten een restaurant uit voor ’s avonds. Hier aten we heerlijk binnen in de airconditioning. ’s Avonds ging ik slapen met de ventilator aan. Dit gaf wel iets verlichting, maar het bleef 26.6 graden in mijn slaapkamer. Dankzij mijn slaappil viel ik al snel in slaap.
Dinsdagochtend. Ik had best aardig geslapen, maar hakte toch de knoop door om ipv zondagochtend, donderdag om 19 uur terug naar huis te vliegen. Dit regelde ik telefonisch met Transavia. We hoefden maar €55,- bij te betalen voor onze vijf tickets. Ook al was de beslissing genomen, ik bleef mij wel bezwaard voelen. Ik bracht ook de verhuurster op de hoogte van onze annulering en hoopte dat zij ons tegemoet zou komen. Dit moest via Booking, dus nam ik ook met hen contact op. Dit viel helaas niet direct te regelen, dus gingen we er maar vanuit dat we niets terug zouden krijgen. Nu alles geregeld was, gingen we op weg naar Ponta del Ferreira op 45 minuten rijden. We reden een hele steile weg naar beneden naar de parkeerplaats, maar werden direct beloond met een mooi uitzicht. Vroeger was de lava hier in zee gestroomd tot het was versteend. Een stukje verderop konden we zwemmen in een natuurlijk stuk verwarmd zeewater. Dat is een hele vreemde ervaring, omdat stromen met warm en koud water zich afwisselen. Tussen de rotsen hingen drie touwen, waaraan we ons vast konden houden. We begonnen bij het middelste touw, maar hier was het best nog warm, dus gingen we naar de voorste. We genoten een lange tijd van dit bijzondere natuurlijke bad. We waren laat terug, dus ik was erg moe. Ik viel met rusten zelfs nog een half uurtje in slaap, heerlijk. Mijn vriend en dochter waren samen op stap naar het voetbalstadion en Ponta Delgada, dus ik kon extra lang rusten.
Woensdagochtend hadden we een jeeptour geboekt naar Sete Cidades. Dit is een gebied met veel kratermeren. We werden bij onze villa opgehaald. Onderweg begon het mistig te worden en soms regende het eventjes. Bij de eerste uitzichtpunten konden we niets zien vanwege de mist, maar hoe verder we kwamen, hoe beter het zicht. Op een gegeven moment brak de zon ook even door de mist heen. We reden naar het dorp onderin de krater, waar twee kratermeren zich samengevoegd hadden. Hier hadden we even pauze en konden we ook een kerkje bekijken. We reden weer terug via een andere weg en stopten nog twee keer om mooie foto’s van de andere kant te maken. We waren rond 13.30 uur weer thuis. Ik rustte maar kort, want ik wilde nog wel met onze dochter naar het zwembad van Lagoa. Mijn vader ging met ons mee. Het was even zoeken naar een parkeerplaats, maar wat een gaaf zwembad was hier. Er was een deel tussen de rotsen waar in zee gezwommen kon worden en een ruim zwembad. Wij kozen voor het zwembad. We bleven anderhalf uur en gingen toen weer naar het restaurant bij ons in de straat voor ons laatste diner op Sao Miguel.
Donderdagochtend bij het ontbijt spraken we af dat we om 16.15 uur de auto in zouden laden om naar het vliegveld te gaan. De ochtend gebruikten we nog om Ponta Delgada te verkennen met een rondrit in het treintje om 10.30 uur en de laatste souvenirs te kopen. De straten in Ponta Delgada waren mooi versierd met zeedecoratie. Om 13 uur liep onze parkeermeter af, dus gingen we naar huis.
Na de lunch pakte ik eerst mijn tas in. Van echt rusten kwam het niet; daarvoor was ik te onrustig. Bij de luchthaven laadden we alles uit en regelde mijn vriend het inleveren van de huurauto, terwijl wij alvast naar de incheckbalie gingen. Voor onze vlucht was hij nog gesloten (2 uur voor de vlucht), maar vanwege mijn rolstoel mochten we alvast inchecken. Samen met mijn moeder keek ik nog wat souvenirwinkels en kocht een tas voor mijn schoonmoeder. Daarna werden we nog door de secrurity geholpen en hoefden we nog maar even te wachten voor het boarden. Het vliegtuig was weer halfvol en zo verhuisde ik naar een zitje met 3 lege stoelen. Zo zat ik lekker rustig en keek ik een tijdje een serie. Ik had ook nog een emotionele bui. Vorig jaar hadden we onze vakantie moeten annuleren en nu vlogen we door mij eerder terug. Na eventjes zachtjes gehuild te hebben, deed ik mijn ogen dicht nog wat te rusten. Om 1.00 Nederlandse tijd landen we en haalden we de auto op bij P3. Moe, maar blij om weer in ons eigen huis te zijn, viel ik in slaap. Ik kon terug kijken op een super gave vakantie en ik hoop dat de teleurstelling dat we eerder terug moesten vliegen snel verdwijnt.
